Το μοναχικό νησί
Δυο είναι οι μεγάλες μάχες μας. Η πρώτη είναι της επιβίωσης. Η δεύτερη είναι η συνεχής προσπάθεια να απλοποιήσουμε τη ζωή μας και να πάρουμε το μερτικό μας στην ευτυχία και την αγάπη. Θες να δεις πλούτο συναισθημάτων; Δες μια ερωτευμένη ψυχή που δεν έχει εξομολογηθεί τον έρωτα της. Μέσα στην ίδια μέρα περνά από τις πύλες του Παραδείσου στα καζάνια της κόλασης και τούμπαλιν.
Σηκώνεται με τη σκέψη που είναι και τι κάνει, ο όμορφος άνθρωπος που έχει ερωτευτεί. Ξέρει πολύ καλά ότι δεν είναι εφηβικός ενθουσιασμός ή νεανική παρόρμηση. Έχει γνωρίσει πολλούς ανθρώπους και ξέρει ότι το βλέμμα, τα λόγια τα ειπωμένα και τα ανείπωτα, οι μελωδίες και οι εικόνες που πλημμυρίζουν την καρδιά και το μυαλό δεν είναι μια ακόμη συμβατική γνωριμία ή μια ζορισμένη σχέση στη λογική των συμβιβασμών. Είναι έρωτας.
Κάθε συνάντηση κουβαλά την προσδοκία και το φόβο. Προσδοκία ότι όσα σκέφτεται, όσα ονειρεύεται θα πραγματοποιηθούν σήμερα. Φόβος, μήπως μια φράση, μια κίνηση καταστρέψει το όνειρο. Ο έρωτας σε αντίθεση με το πιστεύω πολλών είναι αταξικός μπαγάσας που δεν λογαριάζει χρόνο, μέρη και συμβάσεις. Άλλοτε θα νικηθεί από τα παραπάνω, άλλοτε θα νικήσει αλλά δεν τα λογαριάζει.
Έχετε δει το χαμόγελο ή το δάκρυ ενός ερωτευμένου ανθρώπου; To βλέμμα του που αρμενίζει σε κόσμους μακριά από τους δικούς μας, τη νευρικότητα πλεγμένη με την προσμονή όταν ξαναζεί τις συναντήσεις με αυτόν ή αυτήν που είναι ερωτευμένος;
Στη θάλασσα της καθημερινότητας και των κοινότοπων λέξεων και πράξεων των υπολοίπων μας στέκεται μοναχικό νησί, όμορφο στην αχλή του έρωτα που το σκεπάζει. Εδώ έρχεται η μάχη μας. Γιατί δεν το λέει; Γιατί δεν πάει στο επόμενο βήμα και όπου οδηγήσει; Καλή ερώτηση. Διαπιστώνω ότι παρά τις σοφίες μας και τα ρητά μας έχουμε γεμίσει φόβους, αναστολές και εμπόδια στο μυαλό μας. Έχουμε ενοχοποιήσει τα θέλω μας ή απλά φοβόμαστε να τα ζήσουμε και ψάχνουμε εμπόδια να δικαιολογήσουμε τις αναβολές μας.
Δεν υπάρχουν συμβουλές για τους ερωτευμένους ανθρώπους. Δεν βγάζεις ταξιδιωτικό οδηγό για τα μοναχικά νησιά. Τα χαζεύεις από μακρυά και ανεπαίσθητα γεύεσαι την αλμύρα της ζωής τους φερμένη από το θαλασσινό αεράκι. Το μόνο που ελπίζεις είναι την επόμενη φορά να μην δεις το μοναχικό νησί. Να δεις δυο ανθρώπους να ζουν τον έρωτα τους όπως αυτοί θέλουν και μπορούν. Απλά και αληθινά.Ανθρώπινα και θεϊκά συνάμα.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
