Μία μέρα πριν ο γιατρός σου πει, ότι ο καρκίνος δεν είναι το ζώδιο σου, αλλά η αρρώστια σου, θα ορκιζόσουν ότι κρατούσες όλον τον κόσμο στα χέρια σου.
Κι όμως.
Δεν τον ευχαρίστησες αυτόν τον κόσμο.
Δεν ευγνωμονούσες το Θεό κάθε μέρα που περπατάς, που αναπνέεις, που βλέπεις, που νιώθεις.
Δεν αισθανόσουνα τυχερός που πήγαινες για έναν απλό καφέ στον ήλιο, που κοιμόσουν στο κρεβάτι σου.
Όλα αυτά τα δεδομένα που νόμιζες ότι είχες.
Τι αγνώμονες που είμαστε οι άνθρωποι όταν έχουμε υγεία και πόσο αλλάζουμε ξαφνικά όταν το κακό μας χτυπάει την πόρτα.
Θα έδινες τα πάντα για να ήσουν έξω από αυτό το παράθυρο του νοσοκομείου και όχι από μέσα, όταν όμως ήσουνα όρθιος θεωρούσες δεδομένη την κάθε μέρα.
Ξυπνούσες γκρινιάζοντας.
Στα παιδιά σου, στην γυναίκα σου, στους γονείς σου. Πήγαινες στη δουλειά με μασημένες καλημέρες, οδηγούσες νευρικά, λες και ήσουνα άτρωτος.
Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου σε ενοχλούσαν στα μάτια, στο παιδί που φτιάχνει καφέ δεν σπαταλούσες ούτε ένα χαμόγελο, στο περίπτερο που έπαιρνες τσιγάρα δεν έλεγες τίποτα, άφηνες λεφτά και έφευγες.
Όλοι σου έφταιγαν που ξύπνησες.
Και τώρα παρακαλάς τον Θεό για λίγο ακόμα χρόνο.
Έρχεται η ώρα που το γκρι χρώμα στους τοίχους γίνεται σχεδόν ένα με το πρόσωπο σου.
Που η γη κάτω από τα πόδια σου φεύγει.
Που η ζωή σου φαίνεται να σαλπάρει με ένα καράβι και εσύ ναυαγός σε άλλο νησί.
Τότε όλα τα τετριμμένα φαντάζουν παράδεισος.
Εύχεσαι να πήγαινες πάλι αύριο στην δουλειά σου αντί για θεραπεία και ας γινότανε χαμός στο γραφείο.
Ας γυρνούσες αύριο πάλι από εκείνο το ουζερί με τους φίλους σου και ας γκρίνιαζε μέχρι τα ξημερώματα η γυναίκα σου για ακόμα μια φορά.
Παρακαλάς να έβλεπες πάλι τα παιδιά σου να έρχονται από το σχολείο και πότε ξανά δεν θα φώναζες για τους βαθμούς τους.
Ας αγναντεύες για ακόμα μια φορά την θάλασσα..
Και ας μην είχες ούτε ένα ευρώ πάνω σου.
Ας είχε γίνει ένα λάθος στις εξετάσεις.
Προσεύχεσαι..
Και δεν θα έκανες πάλι τίποτα που να πληγώσει εσένα και τους άλλους γύρω σου.
Μακάρι να είχες προλάβει να πεις ένα σε αγαπώ παραπάνω στους δικούς σου ανθρώπους και μια αγκαλιά σφιχτή.
Και τέλος..
Εύχεσαι να είχες προλάβει να συγχωρέσεις!
” Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΔΙΟ “
Μπέττυ Κούτσιου
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
