Μονόδρομος

Μονόδρομος, η μετωπική

Ήταν πάντα ορμητική στα συναισθήματα της μα τα κρατούσε φυλακισμένα μέσα της. Στο παρελθόν έβγαζε τις αδυναμίες της προς τα έξω, αλλά πολλές φορές έπεφτε σε τοίχο. Οι συγκρούσεις είχαν γεμίσει σημάδια την ψυχή της. Οι άνθρωποι είναι σκληροί μερικές φορές κι ακόμα δυσκολεύεται να το καταλάβει. Νιώθει σαν παιδί, την φοβίζουν οι αντιδράσεις που θα της τσαλακώσουν όσα έχει μέσα της. Μα ακόμα προσπαθεί να εξηγήσει τα πως και τα γιατί, της ειρωνείας, της ψυχρότητας, του εγωισμού που κλείνει πόρτες στα συναισθήματα. Διότι αυτά γεμίζουν δάκρυα στα μάτια και όταν αυτά αντιδρούν δεν μπορεί να μην υπάρχει κάποιος λόγος.

Έτσι έμαθε να φωλιάζει στο καβούκι της, κάθε φορά που πονούσε από συμπεριφορές. Να χτίζει οχυρά, να προφυλάσσει την καρδιά από αυτόν τον διαπεραστικό πόνο που γεννά η θλίψη. Και ξέρεις έχει χτίσει τείχους ανάμεσα σε αυτήν και ανθρώπους που την σημάδεψαν. Έγινε πεισματάρα τόσο που κανενός ο νους δεν το χώραγε αυτό. Αλλά υπάρχουν κι εκείνοι, εκείνος επί του προκειμένου που η σκέψη του την έκανε να πάρει στα χέρια της την βαριοπούλα και να το διαλύσει το φράγμα.

Αναλογίστηκε και γέλασε πικρά για το πόσο δυνατή προσπάθησε να δείξει απέναντι στην επιρροή του επάνω της. Τόσο που ακόμα και εκείνος το είχε πιστέψει. Αλλά ήταν αρκετό ένα βλέμμα για να της θυμίσει πως μόνο για κείνον μπορούσε να κάνει το κάθε τι για να φτάσει κοντά του.

Για αυτόν που τώρα είναι έτοιμη για μετωπική πτώση πάνω του παίρνοντας την ευθύνη ολόψυχα δική της.

 

«Πες μου παραμύθια και θα τα πιστέψω,

 κοσμοθεωρίες να τις ανατρέψω.

Πες μου, που με θέλεις και θα φτάσω πρώτος

, είναι παιχνιδάκι ο βορράς κι ο νότος.»   

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *