..Σε αντιμετωπίζουν στη ζωή, όπως εσύ μαθαίνεις τους άλλους να σε αντιμετωπίζουν.
Wayne W. Dyer, 1940-2015, Αμερικανός συγγραφέας αυτοβοήθειας
Ανθρωπιά, Αγάπη, Πίστη, Ελπίδα!
Λέξεις και έννοιες που διαχέονται χωρίς περιορισμό στις μέρες μας.
Λέξεις και έννοιες που ξεστομίζουμε με μεγάλη ευκολία πλέον, χωρίς την δυσπιστία των προ κρίσης χρόνων, κάθε που συναντούμε κάποιον που έχει την ανάγκη μας.
Ακούμε συνέχεια πως το μόνο καλό της κρίσης που βιώνει η πατρίδα μας, είναι πως δεν γίναμε φτωχοί σε συναισθήματα.
Μια δεκαετία πριν, αντιμετωπίζαμε με καχυποψία τους ανθρώπους που η ζωή δεν ήταν ευνοϊκή μαζί τους.
Η έννοια της βοήθειας, της αλληλεγγύης, της προσφοράς φάνταζε κάτι απόμακρο. Κάτι που συναντούσαμε μόνο σε φιλανθρωπικές οργανώσεις ή σε ανθρώπους ταγμένους σε αυτό τον σκοπό, μέσα από τα δελτία ειδήσεων.
Ανθρωπιά λοιπόν!
Βαριά λέξη, από αυτές που δεν ξέρεις πώς να διαχειριστείς.
Γιατί άντε και αναγνωρίζεις αυτόν που χρειάζεται βοήθεια, άντε και έχεις την πρόθεση να βοηθήσεις. Ξέρεις όμως το πως; Γνωρίζεις τα όρια σου και τα δικά του;
Και αν τελικά, θέλοντας να βοηθήσεις κάνεις κακό αντί καλό;
Μα είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό;
Μάλλον πρέπει να το πάρουμε αλλιώς!
Ο άνθρωπος, από την φύση του, εκτός από το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης, καλλιεργεί καθημερινά και αυτό της αλληλοβοήθειας.
Μόνο που για να το εκδηλώσει πρέπει να συντρέχουν λόγοι και αυτοί να είναι μια βαθμίδα παραπάνω από τα δικά του προβλήματα και την καθημερινότητα του.
Θέλω να πω ότι, υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που είναι πάντα πρόθυμοι να σταθούν σε όποιον το έχει ανάγκη και με κάθε τρόπο. Όμως η καθημερινότητα τους είναι τέτοια , που δεν τους επιτρέπει να το δουλέψουν ούτε σαν σκέψη. Υπάρχουν και εκείνοι που έχουν ανεπτυγμένο λίγο παραπάνω το αίσθημα της αυτοσυντήρησης που λέγαμε, έτσι δεν τους περισσεύει χρόνος και διάθεση να βοηθήσουν κανέναν πέρα από τον εαυτό τους.
Σίγουρα πρέπει να είσαι καλά και ισορροπημένος για να μπορείς να απλώσεις το χέρι σου. Όμως πάντα κάτι θα υπάρχει στο προσκήνιο που δεν θα σου επιτρέπει να σκεφτείς έτσι, αν περιμένεις όλα να λειτουργούν τέλεια στην ζωή σου. Άσε που μέσα από αυτή την περίεργη δοσοληψία, μπορεί να βελτιωθείς ο ίδιος.
Τι γίνεται όμως με αυτόν που λαμβάνει, αυτόν που ζητάει βοήθεια σιωπηρά ή με θόρυβο;
Έχει εξαντλήσει ενδεχομένως το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και θεωρεί πως χρειάζεται ένα χέρι για να τον βοηθήσει να σηκωθεί.
Ένα χέρι! Να σηκωθεί! Και μετά τι; Συνεχίζει να στηρίζεται στο χέρι;
Αν κάποιος μου ‘λεγε πως υπάρχουν όρια στην ανθρώπινη βοήθεια, λίγο καιρόν πριν, θα γελούσα. Βλέπεις είμαι από αυτούς που πιστεύουν στο ανεξάντλητο χαραχτήρα της προσφοράς!
Κοίτα να δεις όμως, που μπήκα στην διαδικασία να σκεφτώ ,πως ίσως και να μην είναι έτσι.
Έχει και η προσφορά όρια τελικά.
Γιατί δεν καλείσαι να ζήσεις την ζωή αυτού που έχει την ανάγκη σου, αλλά να τον βοηθήσεις να ορθώσει το ανάστημα.
Μόνοι μας «καλομαθαίνουμε» τους ανθρώπους μας, είτε μέσα στο σπίτι μας είτε έξω από αυτό. Θεωρούν δεδομένη την παρουσία μας σε κάθε δυσκολία, παραβλέποντας εγωιστικά τις δικές μας ανάγκες!
Πρόσφατα, συνάντησα έναν φίλο που μου επιβεβαίωσε τα παραπάνω. Γιατί στην προσπάθεια του να τιμήσει τον τίτλο του ανθρώπου, βρέθηκε να απολογείται για όσα δεν έκανε και ο διπλανός του περίμενε, θεωρώντας το υποχρέωση του κιόλας.
Τα δεκανίκια κάθε είδους και μορφής υποδηλώνουν μια μορφή «ανημποριάς», θα το πω εγώ.
Του προσφέροντα και όχι του «πληγέντα» πάντα. Γιατί η ασυδοσία στην προσφορά, καλύπτει κάποια άλλη δική μας εσωτερική ανάγκη.
Έχει και η προσφορά τα όρια της τελικά!
Γιατί η ανεξέλεγκτη χρήση της, ω ναι, επιφέρει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Μας θυματοποιεί, μετατρέποντας τους γύρω μας σε δυνάστες άθελα τους τις περισσότερες φορές.
Μας γεμίζει αμφιβολίες κάθε φορά που ακούμε ένα ψέμα ή ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια συμπεριφορά, για το αν πράξαμε σωστά.
Μάλλον ήρθε εκείνη η ώρα που «πρέπει να το πάρουμε αλλιώς!»
Με ξεκάθαρες κουβέντες. Η ζωή έχει απίστευτες ανατροπές και το αύριο μπορεί να μας βρει με απλωμένο χέρι. Όπως πρέπει να μάθουμε να διακρίνουμε που πρέπει να σταματήσουμε και να κάνουμε ένα βήμα πίσω, όταν νιώσουμε πως γινόμαστε προϊόν εκμετάλλευσης στην προσπάθεια μας να βοηθήσουμε.
Ας έχουμε ανοιχτό και το μυαλό μας μαζί με την καρδιά μας.
Να βοηθάμε και να στηρίζουμε τους ανθρώπους μας, αλλά όχι χωρίς όρια!
…Ευχαριστώ τον Θεόν ότι δεν με έκαμε παλιάνθρωπον, αλλά τον μέμφομαι ότι με έβαλε να ζω με παλιανθρώπους.
Ανδρέας Λασκαράτος, 1811-1901, Σατιρικός συγγραφέας
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
