Η συγγνώμη προφέρεται ολομόναχη, αγνή και ακατέργαστη
Κι όμως, ανάμεσα στις χιλιάδες λέξεις που τόσο απερίσκεπτα σκορπάς καθημερινά σε ανούσιες συναναστροφές· στα κούφια εκείνα λόγια με τα οποία στηρίζεις επιχειρήματα, φορτίζεις σκόπιμα τη στιγμή και κερδίζεις περίτεχνα εσφαλμένες εντυπώσεις προκαλώντας προκάτ συναισθήματα, υπάρχει και μια κουβέντα που δεν μπορείς να την καπηλευθείς. Ένα λήμμα που δεν παραφράζεται, δεν παρανοείται και σε καμία περίπτωση δεν αντικαθίσταται. Η “Συγγνώμη”.
Η συγγνώμη είναι η μοναδική λέξη που θα μπορούσε να σταθεί από μόνη της σαν πρόταση. Έχει μία και μοναδική σημασία και καμία διττή φύση. Δεν αποτελεί άλλον έναν συνδετικό κρίκο από αυτούς που στολίζουν, φθηναίνουν και τελικά δρομολογούν διπλωματικές συζητήσεις, αλλά μια βαθιά δήλωση μεταμέλειας που επισφραγίζει και παρατείνει σχέσεις ζωής. Το παγερό ψήγμα και το φλογερό χτύπημα που θα ταράξει συθέμελα πληγωμένους εγωισμούς και μικροπρεπείς συμπεριφορές ατσαλώνοντας κάθε καλή πτυχή του φταίχτη. Το θεμέλιο λίθο που θα στηρίξει γέφυρες επικοινωνίας, ή που θα τις γκρεμίσει διαπαντός με την υποχώρησή του.
Η ειλικρινής συγγνώμη προϋποθέτει άμεση και φυσική επαφή και προσφέρεται πάντα δια ζώσης. Καμία οθόνη και κανένα ακουστικό δε θα αποτυπώσουν τη βαθιά σου ταπείνωση ευλογώντας παράλληλα την αληθινή σου συγχώρεση. Αν δεν απογυμνωθεί η ψυχή από δικλείδες ασφαλείας και ένστικτα αυτοσυντήρησης, η πραγματική μετάνοια θα συνεχίσει να βρίσκει χώρο να κρυφτεί.
Η συγγνώμη λέγεται “σκέτη”. Απαλλαγμένη από δισταγμούς και δεύτερες σκέψεις. Γδυμένη από αιτιολογικούς συνδέσμους και υποκειμενικές προσεγγίσεις. Δεν προηγείται και δεν έπεται αυτής καμία άλλη κουβέντα. Αν δεν καίει το μέσα σου καθώς τη λες, αν δεν αισθάνεσαι κάθε της γράμμα και δε βιώνεις κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου κατά το οποίο την προφέρεις, δεν έχει καμία απολύτως αξία. Πρόκειται για ακόμα μια κουβέντα από εκείνες που γεμίζουν μεγάλα στόματα και εκθέτουν κενές προσωπικότητες.
Όχι άλλες ματωμένες συγγνώμες λοιπόν. Όχι άλλες βαρύγδουπες αποτυχημένες προσπάθειες να καμουφλάρουμε την καταραμένη ευθυνοφοβία μας. Γέμισε ο κόσμος με φυγόπονους ανθρώπους και υπέρμετρους εγωισμούς. Αν δεν τη νιώθεις, αν τη φοβάσαι, αν προτίθεσαι να την πλαισιώσεις με δικαιολογίες και άχρηστα άλλοθι, μην μπαίνεις στον κόπο. Κατέβασε το κεφάλι και συνέχισε το δρόμο σου.
Η συγγνώμη προσφέρεται ολομόναχη, αγνή και ακατέργαστη.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
