Στα κάστρα της Θεσσαλονίκης μου

Άλλη μια μέρα έφυγε. Έφτασε στο τέλος της και εγώ εδώ. Στα ερείπια μιας άλλης εποχής. Στα κάστρα, όπως έμαθα από μικρός. Μόνος, να χαζεύω τον ήλιο που σιγά σιγά χάνεται. Ένα τόσο όμορφο ηλιοβασίλεμα αλλά παράλληλα και τόσο βαρύ, γιατί έρχεται να μου θυμίσει πως ακόμα μια μέρα πέρασε. Πέρασε και άφησε πίσω της απορίες και αναπάντητα ερωτήματα!

Τι έκανα σήμερα; Πως ήταν η μέρα μου; Είμαι ευχαριστημένος; Γέλασα; Δε θυμάμαι, ίσως ελάχιστα… Τι άλλο έκανα; Ήμουν σωστός απέναντι στους άλλους; Απέναντι στον εαυτό μου, ήμουν; Γιατί είμαι άραγε μόνος εδώ πάνω;

Εδώ! Παρέα με τη μοναξιά… Ήρθε πάλι να μου θυμίσει τις επιλογές και τα λάθη που ίσως έκανα και βρίσκομαι τώρα εδώ μόνος… Αλλά όχι, δεν είμαι! Έχω εκεί έξω ανθρώπους που νοιάζονται για μένα, το ξέρω. Που θα είναι δίπλα μου σε ότι και αν ζητήσω. Εδώ έρχομαι γιατί μου αρέσει. Να σκέφτομαι, να καθαρίζω το μυαλό μου από όλες τις βρομιές της καθημερινότητας.

Έτσι άλλωστε ήμουν πάντα. Ένας ρομαντικός, μοναχικός ταξιδιώτης, που με όπλο του την φαντασία μπορεί να ταξιδέψει παντού. Να κάνει όνειρα… Να βλέπει το παρελθόν μέσα από το ηλιοβασίλεμα και να διορθώνει τα λάθη του. Να οραματίζεται μέσα από την ανατολή μια καινούργια μέρα γεμάτη ελπίδες, όνειρα και φιλοδοξίες για το μέλλον… Αυτός είμαι εγώ!

Γράφει ο Ηλίας Παπαθανασίου