Το πιο ακριβό μέταλλο!
Πάει καιρός που βρέθηκα αντιμέτωπη με την «δημόσια» έκθεση μου μέσα από τον γραπτό λόγο.
Εκείνοι που μπορούν να εκφραστούν με αυτό τον τρόπο, μπορούν και να μεταφέρουν οτιδήποτε βιώνουν οι ίδιοι και ο περίγυρος τους, οτιδήποτε μπορεί να τραβήξει την προσοχή τους την ώρα που ξυπνούν ή την ώρα που πίνουν τον καφέ τους!
Καθημερινά περνούν από τα μάτια μας ένα σωρό αναρτήσεις ανθρώπων που έχουν το χάρισμα εκείνο να μετατρέπουν την σκέψη τους σε λέξεις και τις λέξεις σε συναίσθημα.
Το αν θα ταξιδέψουμε μαζί τους είναι δική μας επιλογή, μα οι λέξεις εκείνων που έχουν το χάρισμα, δεν μεταφέρονται σε ένα κομμάτι χαρτί από επιλογή, αλλά από ανάγκη.
Οι άνθρωποι του λόγου, όπως τους αποκαλούμε και όπως εγώ θέλω να τους αποκαλώ επίσης, χρησιμοποιούν ένα διαφορετικό μελάνι από αυτό που ξέρουμε. Κρίνονται για κάθε τους τόλμημα, επικρίνονται για την «δημόσια έκθεση» τους και δημιουργούν ερωτηματικά σε καλοπροαίρετους και μη.
Ένα κομμάτι χαρτί και ένα μολύβι μπορεί να είναι για τον οποιονδήποτε ένα κομμάτι χαρτί και ένα μολύβι. Για εκείνους ένα διαφορετικό όπλο όχι για να πολεμήσουν.
Ζωγραφίζουν σκέψεις, ξεγυμνώνουν την ψυχή τους, τολμούν, παρακινούν, ονειρεύονται!
Εγώ υποκλιθεί πολλές φορές σε όλους εκείνους που δεν φοβήθηκαν να εκφραστούν με τις λέξεις τους. Που δεν νοιάστηκαν αν αυτοί που θα διαβάσουν, θα καταλήξουν σε συμπεράσματα σχετικά με τον βίο τους και θα σχηματίσουν μια εικόνα διαφορετική από αυτή που ισχύει στην πραγματικότητα.
Πάντα αναρωτιόμουν γιατί εκείνη η λεγόμενη «έμπνευση» παραμένει αστείρευτη. Μετά ήρθε ο χρόνος και μου έδωσε όλες τις απαντήσεις.
Διαβάζω με προσοχή πάντα οτιδήποτε πέσει στα χέρια μου. Αν θα το κρατήσω ή όχι θα το αποφασίσω στην πορεία. Κάπως έτσι , τον τελευταίο καιρό με αφορμή κάποια γεγονότα, από εκείνα που καθορίζουν τις ζωές των ανθρώπων, άρχισα να ψάχνω λίγο παραπάνω τα γραφόμενα εκείνων που δοκιμάζονται και έχουν την ευλογία να το μεταφέρουν σε όλους μας.
Αυτούς που τολμούν το «βιωματικό».
Άλλωστε, χωρίς να έχεις δοκιμαστεί, δεν μπορείς να στύψεις το μυαλό σου. Στα χέρια μου έρχονταν όλο πιο συχνά άρθρα ανθρώπων που πάλευαν για αυτό που όλοι θεωρούμε δεδομένο.
Την υγεία τους!
Το δικαίωμα να ανοίξουν τα μάτια τους και το επόμενο πρωί.
Να μπορούν να ζήσουν την ρουτίνα που όλοι απεχθανόμαστε!
Συνήθως, στην θέα ενός ανθρώπου που μάχεται για να είναι καλά, συγκινούμαστε για λίγα λεπτά, λυπόμαστε, σχολιάζουμε και συνεχίζουμε!
Ειδικά τις ημέρες των γιορτών, μπορεί να κάνουμε και μια πράξη αγαθοεργίας! Μετά θα κοιμηθούμε ήσυχοι!
Μετά θα συνεχίσουμε να τρέχουμε μέχρι να μας φρενάρει η ίδια η ζωή!
Ποτέ κανείς μας δεν κατάλαβε πως οι «διαφορετικοί» είναι ξεχωριστοί. Μπορεί να είναι έτσι η ζωή και καθημερινά να κλείνουμε κύκλους, μέχρι εκείνον τον οριστικό όπως συνηθίζουμε να λέμε. Όμως κανείς μας δεν εκτιμά κανένα αγαθό, πόσο μάλιστα την υγεία του, αν δεν κινδυνεύσει να την χάσει.
Στον αντίποδα, κανείς μας δεν ξέρει πόση δύναμη κρύβει μέχρι να χρειαστεί να την αντλήσει.
Είχα λοιπόν την τύχη να γνωρίσω ανθρώπους που ένα πρωί, έμαθαν πως για να διατηρήσουν το πολυτιμότερο αγαθό, πρέπει να παλέψουν. Συνάντησα ανθρώπους με μεγαλείο ψυχής, που δεν φοβούνται να σε κοιτάξουν στα μάτια και να πουν: «πάσχω από…»
Που τόλμησαν να μετατρέψουν την διαφορετικότητα τους σε εφαλτήριο ζωής και να παλέψουν για τον επόμενο που θα τους κοιτάξει στα μάτια και θα ψελλίσει την λέξη «πάσχω»!
Που επειδή δεν γνωρίζουν αν αύριο το πρωί θα μπορούν να τρέξουν για να προλάβουν, αξιολογούν διαφορετικά την κάθε στιγμή. Που διακρίνονται σε ότι καταπιαστούν και ανοίγουν δρόμο για τους επόμενους. Που έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις με τους υπόλοιπους και δεν κρύβονται πίσω από τα δικαιώματα που δεν τους δόθηκαν!!
Που ακούν το δελτίο καιρού για διαφορετικό λόγο από τους υπόλοιπους, που έχουν εξοικειωθεί με την καθημερινότητα μιας «υποχρεωτικής αγωγής», που αγωνιούν αν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στα καθημερινά.
Αν στρέψεις το βλέμμα, έξω να συναντήσεις πολλούς από εμάς!
Από εκείνους τους « ξεχωριστούς» που η ζωή έχρησε με ένα διαφορετικό μέταλλο.
Δεν χρειάστηκε ποτέ να σταθώ στα στατιστικά και στο αριθμητικό των πασχόντων. Διαπίστωσα όμως, αφού συγκαταλέγομαι πλέον σε αυτούς, πως η ψυχή περισσεύει! Πως δεν επιζητούν διαφορετική αντιμετώπιση από εκείνους που παλεύουν για το ίδιο αγαθό, μα διεκδικούν την κατανόηση του κοινωνικού συνόλου.
Αυτή την φορά ναι, όποιος ασχοληθεί με το παρόν, μπορεί να πει ότι είναι βιωματικό.
Και είναι αφιερωμένο στην Γιάννα, την Μαρία, τον Νίκο, τον Θωμά, τυχαία επιλογή τα ονόματα, που τόλμησαν το ίδιο ακριβώς.
Να αναφέρουν δημόσια ότι πάσχουν, αλλά δεν νοσούν τα όνειρα τους.
Κανένας σωματικός πόνος δεν αποτέλεσε ποτέ τροχοπέδη στα όνειρα τους.
Ο οίκτος είναι για αυτούς που τον επιδιώκουν, μα η δύναμη και η αξιοπρέπεια ακολουθεί αυτούς που ξεχωρίζουν και μάχονται.
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
