Έρωτας είναι!
Έρωτας είναι..
Αυτό που μόλις σε πρωτοαντίκρισα είπα, εγώ με αυτόν ποτέ. Γιατί μου φαινόταν απίθανο δυο κόντρα χαρακτήρες να συνδεθούν, μα δεν χρειάστηκε καιρός για να καταλάβω την τηγανιά που με χτύπησε στο δόξα πατρί. Τότε που άρχισαν να κόβονται τα γόνατα, οι αναγραμματισμοί να δίνουν και να παίρνουν και το κοκκίνισμα στο αντίκρισμα να γίνεται η δεύτερη φύση μου. Πέραν αυτών άρχισε να καταρρίπτεται το ποτέ από το λεξιλόγιο μου, χάνοντας κάθε δύναμη.
Όσο πλησίαζες, τόσο απομακρυνόμουν και καλά. Χαζομάρες, το τουμπάρισμα κάθε φορά ήταν υπόθεση δευτερολέπτων. Το δέρμα να μυρμηγκιάζει στο άγγιγμα και η ψυχή λες και έβγαινε από το σώμα με το μυαλό σε αποσύνθεση. Γιατί λόγω τιμής μετά δεν μπορούσα να επαναφέρω τις στιγμές στην μνήμη, μόνο το χαμόγελο στην συνέχεια μαρτυρούσε. Φοβόμουν και ακόμα αυτό συμβαίνει, την δύναμη αυτού του συναισθήματος.
Είπα λοιπόν περήφανα λόγια και έκανα χαζομάρες του τύπου δεν με νοιάζει. Επέβαλα στον εαυτό μου συνθήκες συμβιβασμού, που το τέλος τους τουλάχιστον μέσα μου ήταν προδιαγεγραμμένο. Και να σου πω κάτι, όταν αναρωτιέμαι για ποιους λόγους τα έκανες όλα αυτά, ένα πρόσωπο φαίνεται ως απάντηση.
Η κολόνια αυτή λοιπόν κρατάει χρόνια και δεν ξεθυμαίνει. Όσες φόρες κι αν την έβαζα στην άκρη. Έχοντας το άρωμα της ολόιδιο όσα χρόνια κι αν πέρασαν.
Εδώ μπαίνει τώρα το ερώτημα όμως την κλειδώνουμε στο ντουλάπι πάλι ή πάμε για να αναζωπύρωση;
Όμως μεταξύ μας στο ολοκαύτωμα με βλέπω να οδηγούμε.
Χριστίνα Ρογκάκου