Σε περιμένει η καλύτερη για εσένα παρέα. Ο εγωισμός σου.

Πες μου. Έχεις κάτσει να κάνεις τον απολογισμό σου;  Ή φοβήθηκες μη σιχαθείς τον ίδιο σου τον εαυτό;       

Πες μου αναρωτήθηκες γιατί τα βραδιά  γυρνάς σε ένα άδειο σπίτι, χωρίς τη μυρωδιά ενός σπιτικού φαγητού να σε ξεκουράζει;                                                   

Θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που σε καλωσόρισαν με ένα γλυκό φιλί στο στόμα;                     

Πόσο καιρό έχεις να πεις τα νέα της μέρας σου, πίνοντας ένα ποτήρι κρασί μαζί της;                        

Την θυμάσαι; Σίγουρα την θυμάσαι. Ακόμα και τις στιγμές που λες πως την ξέχασες.                                    

Πας ακόμα εκεί έτσι δεν είναι; Σε εκείνο το παγκάκι που το κύμα σαν έσκαγε στην ακτή, οι σταγόνες έπεφταν στο πρόσωπο σας.                                                  

Παίρνεις ακόμα δύο καφέδες; Θυμάσαι ακόμα πως τον έπινε. Πως την γνώρισες; Θυμάσαι; Εκεί που πας καθόταν, με ένα σβησμένο τσιγάρο στα χέρια και το βλέμμα σκοτεινό και άδειο. Θυμάσαι που κάθισες δίπλα της και ούτε γύρισε να σε κοιτάξει. Έμεινες και εσύ εκεί, αμίλητοι. Και φεύγοντας σου είπε ¨αύριο, έλα αύριο σε παρακαλώ, θέλω να μιλήσω σε κάποιον.¨ Και το αύριο, έγινε και μεθαύριο και τόσες μέρες, όσες έφταναν για να μπορέσεις να την πάρεις αγκαλιά και να της πεις εδώ είμαι για σένα πια. Για όσο αντέχεις να είμαι εδώ…                                                                                         

Αυτά δεν ήταν τα λόγια σου; Εκείνη άντεχε, και θα άντεχε. Εσύ δείλιασες. Βλέπεις φοβήθηκες το τόσο ενδιαφέρον τελικά.                                                                

Θυμάσαι τι σου είπε; “Θα πηγαίνω κάθε μέρα στο παγκάκι εκεί, θα σε περιμένω, θα έρθεις το ξέρω.” Μα δεν πήγες ποτέ τελικά. Σε τύλιξε ο ανδρισμός σου. Ο εγωισμός σου Αυτός που τόσο καιρό σου έκανε παρέα.. Τι έγινε πιά για πες; Τι ζητάς και πας εκεί;        

Κάθε μέρα εκεί. Δεν θα έρθει, μην την περιμένεις. Ίσως να το θέλει πιο πολύ από το οτιδήποτε, μα δεν σου έχει εμπιστοσύνη πια. Ίσως και εκείνη να γυρίζει σε ένα σπίτι άδειο από ζωή και έρωτα. Ίσως όμως και να γνώρισε έναν άντρα με λόγο και τιμή και να είναι πιά ευτυχισμένη. Μη νομίζεις πως σε ξέχασε. Σε θυμάται. Σε θυμάται τόσο καλά που εκεί που πας και περιμένεις δεν πρόκειται ούτε για αστείο να ξανάρθει. Την άδειασες και πόσο να συγχωρέσει; Πήγαινε, πήγαινε εκεί σε εκείνο το παγκάκι, κάνε το τσιγάρο σου, κάνε τον απολογισμό σου. Αν βέβαια τολμάς. Και φύγε. Πήγαινε σπίτι σου. Σε περιμένει η καλύτερη για εσένα παρέα. Ο εγωισμός σου.                                 

                                          Ιωάννα Νικολαντωνάνη