Εκεί που πάνε τα μπαλόνια, όταν φεύγουν από τα χέρια των παιδιών, Εκεί θα σε περιμένω!

Να κοιμηθείς στις Πλάτρες. Μύριζε άνοιξη η γη. Είχε αρχίσει να αναβλύζει όλο και περισσότερο το γιασεμί. Εκείνη η γνώριμη μυρωδιά από τις γειτονιές αλλοτινών χρόνων. Φρεσκοσκαμμένος ασβέστης, μέλισσες αγουροξυπνημένες, και ήχοι χρωματισμένοι με παιδικές φωνές και μουσική. Ετούτος ο άνεμος έφερε στο νου του τα λογία της. ¨Όσο πιο πολύ χαϊδεύουμε τον εαυτό μας τόσο πιο δύσκολο έως αδύνατο, είναι να βελτιωθούμε.¨

 Χρειάζεται κουράγιο να παραδεχόμαστε τα λάθη μας, για να μπορούμε να ομορφαίνουμε σιγά-σιγά, έτσι που να ξεχωρίζουμε. Μόνο οι μικροπρεπείς νομίζουν πως δεν υπάρχει χώρος πέρα απ’ αυτόν, που αφήνει η σκιά τους στις 12 το μεσημέρι, κι είναι καλύτερα ν΄ ανακαλύψουν οι άλλοι πόσο πιο σπουδαίος είσαι απ’ ότι αφήνεις να φανεί, παρά να σε σιχαθούν από το πόσο σπουδαίος θέλεις να φαίνεσαι, ακόμη κι αν είσαι τόσο σπουδαίος..” ¨Και τί να κρατήσω από όλα αυτά;¨ της είχε ρωτήσει.

 ¨Ελεύθερες αναπνοές, και να πετάς¨.

Αλλάζουν οι εποχές, σαν τις διαθέσεις των ανθρώπων, σαν το δέρμα των φιδιών. Τα πρωινά της άνοιξης θαρρείς πως ο καφές σου έχει ανατολή στον Όλυμπο και δύση στον Ψηλορείτη. Ένας λόγος που γινόμαστε διαφορετικοί, είναι η επικοινωνία μας με όσους ακόμα και στο δρόμο συναντούμε. Έχει μία αίσθηση η κάθε συνάντηση που μοιάζει σαν να μοιράζεσαι αναμνήσεις καθισμένος σε πεζούλι…..ζεις -και μακάρι να μπορείς να ζεις πάντα-πλουσιοπάροχα.

Θα πρέπει, όμως ,να μπορείς να ζήσεις και στερημένα, αν χρειαστεί. Μόνο έτσι θα’ σαι πραγματικά ανεξάρτητος .’Αν φοβάσαι τη στέρηση, συνέχεια θα υποχωρείς και θα κάνεις αυτό που σου ζητούν για να εξασφαλίζεις τα χρειαζούμενα….Κι αλίμονο σου αν είναι αργά όταν θα κάνεις αυτή την ανακάλυψη χαιρέτα μου τον πλάτανο”!

Υπάρχουν οι ευτυχισμένες στιγμές, είναι εκείνες όπου τα αηδόνια δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς στις Πλάτρες…

Δώρα Καζακίδου

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *