Χρόνια πολλά σε όλους τους επίγειους αγγέλους που ακούν στο όνομα “Μαμά”
“Όλα όσα είμαι και όσα ελπίζω να γίνω τα οφείλω στη μητέρα μου”. Ένα απόφθεγμα του Αβραάμ Λίνκολν που θα μπορούσε πολύ εύκολα να σηματοδοτήσει τόσο τη σημερινή ημέρα, όσο και τη ζωή του ανθρώπου γενικότερα. Γιατί καθώς διανύουμε τη δεύτερη Κυριακή του Μάη, δε θα γινόταν να μην κάνουμε μια ιδιαίτερη αναφορά σε όλες αυτές τις αφανείς ηρωίδες που ακούν στο όνομα “Μαμά”.
Αυτή η ημέρα ανήκει δικαιωματικά σε εσάς. Σε εσάς που ξεκινάτε ένα ταξίδι με πόνο και παρακολουθείτε μια ζωή την εξέλιξη του πόνου αυτού. Τον βλέπετε να έρχεται στη ζωή, να ζει και να δίνει ζωή με τη σειρά του. Σε εσάς που έχετε κάνει δεύτερή σας φύση την υπομονή, την επιμονή και την ανοχή. Που έχετε πονέσει, έχετε ξενυχτίσει, έχετε λαχταρίσει και εντέλει αναστηθήκατε κάθε φορά που εμείς ορθοποδούσαμε.
Σήμερα γιορτάζετε όλες όσες ενσαρκώνετε κάθε έννοια αυταπάρνησης και ανιδιοτέλειας. Όλες όσες συνηθίσατε να αγαπάτε χωρίς αντάλλαγμα και να στερείστε για να έχουμε. Να στηρίζετε κάθε μας επιλογή και να αντιμετωπίζετε μαζί μας όλες της τις συνέπειες.
Μπορεί μια μέρα να μη φτάνει για να σας ανταμείψει για τις αγωνίες, τους αγώνες και τα ξενύχτια στο προσκεφάλι μας. Να μην είναι αρκετή για να σας επιστρέψει ούτε στο ελάχιστο όλη αυτή την αληθινή, την αγνή, την άνευ όρων αγάπη που απλόχερα μας έχετε δώσει. Είναι όμως μια μικρή ευκαιρία για να σας αποδείξουμε τι σημαίνετε για εμάς. Για να σας δείξουμε πως αναγνωρίζουμε όλες σας τις θυσίες, ακόμα και αν δε μας φτάνει μια ολόκληρη ζωή για να σας τις ανταποδώσουμε.
Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλους εσάς τους επίγειους αγγέλους που έχετε μάθει να τσαλακώνετε τον εαυτό, τις ανάγκες και την προσωπική σας ευχαρίστηση για να χαρίσετε ένα παραπάνω χαμόγελο στα παιδιά σας.
Χρόνια με πολλά με μια συγγνώμη για την κάθε απερίσκεπτη κουβέντα μας που ακούσατε και την κρατήσατε μέσα σας – μαζί με όλα όσα σας πονούν – για να μη δούμε τη θλίψη να αποτυπώνεται στα μάτια σας. Για να μην αλλοιώσετε την εικόνα αυτή που εκτός από την ασφάλεια, την φροντίδα και την τρυφερότητα, σας έχει συνυφασμένη και με τη δύναμη.
Χρόνια πολλά με μια μεγάλη συγγνώμη για το κάθε συναίσθημα που πνίξαμε. Για την κάθε λέξη που αποσιωπήσαμε και την κάθε αγκαλιά που δε σας δώσαμε για να μη φανερωθεί το παιδί μέσα μας. Ένα παιδί που ποτέ δε θα μεγαλώσει για εσάς.
Χρόνια πολλά σε όλες εσάς που καταφέρατε να αποκρυπτογραφήσετε τα πιο ανείπωτα και ανέκφραστα συναισθήματά μας. Που καταφέρατε να ακούσετε την καρδιά και να διαβάσετε τα μάτια μας.
Χρόνια πολλά σε εσένα, μαμά! Σε εσένα που μου έμαθες να αγαπάω αληθινά!
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
