Το κυνήγι της ευτυχίας

Μπορείς άραγε, να κρατήσεις την ομορφιά της ψυχής σου ατόφια, γνήσια και αυθεντική, σ’ έναν κόσμο που έχει ως πρότυπο ομορφιάς, ότι είναι εύκολο, επιφανειακό, ανούσιο, ευκαιριακό κι έχει υποστεί πετυχημένες πλαστικές επεμβάσεις;

Μπορείς να ονειρεύεσαι ότι υπάρχει αλήθεια στις σχέσεις των ανθρώπων, σε μια εποχή που οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η καύλα είναι αυτή που κάνει τη γη να γυρίζει κι όχι ο έρωτας, η αγάπη, η ουσιαστική επαφή και η επικοινωνία;

Όταν το μέσα μας έχει αλλοτριωθεί τόσο, που πιστεύουμε ότι ευτυχία είναι το να μη νιώθουμε, να μην εμπιστευόμαστε και να μην επενδύουμε συναισθηματικά, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο, μειώνουμε τις πιθανότητες να πληγωθούμε;

Που προτιμούμε και αρεσκόμαστε σε πρόσκαιρες κι επιφανειακές σχέσεις και σε εύκολες κι ευκαιριακές απολαύσεις, που δεν αφήνουν απολύτως τίποτα στο πέρασμά τους, παρά μονάχα μια ανεπαίσθητη αύρα, ότι κάτι πέρασε… ακούμπησε… και τέλειωσε…

Όταν ο φόβος μήπως νιώσουμε κάτι μη ελεγχόμενο που θα αγγίξει το μέσα μας, είναι πιο δυνατός από το θέλω μας για ζωή;

Άνθρωποι συναισθηματικά ανάπηροι, που κοροϊδεύουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, παραμυθιάζοντάς τον με το ψέμα, ότι όταν κανείς δεν ονειρεύεται και δεν έχει δυνατά αισθήματα και μεγάλες προσδοκίες για κανέναν και τίποτα, ζει καλύτερα.

Μα αν δεν έχεις δυνατά αισθήματα για κανέναν, αν δεν ελπίζεις σ’ ένα καλύτερο αύριο, αν δεν πιστεύεις στον εαυτό σου και στους άλλους γύρω σου, αν δεν ονειρεύεσαι ότι μπορείς ν’ αγγίξεις το ανέφικτο, αν δεν προσπαθείς για να κερδίσεις τα όνειρά σου, τότε πάει να πει, ότι είσαι ένα άδειο σώμα που απλά περιφέρεται, χωρίς ψυχή και χωρίς καρδιά.

Και τι είναι αλήθεια ένας άνθρωπος χωρίς ψυχή και καρδιά; Μηχανή; Ρομπότ; Ζόμπι;

Άραγε μας καλύπτει αυτό; Μία ζωή απλά μηχανική και διεκπεραιωτική; Είναι άραγε αυτό αρκετό, για να νιώθουμε χρήσιμοι, γεμάτοι, πλήρεις και δημιουργικοί;

Αλήθεια… τι νόημα έχει το γέλιο, αν δε φτάνει στα μάτια; Τι νόημα έχει ο έρωτας, αν δεν τον νιώθεις μέχρι το μεδούλι; Τι νόημα έχει το «σ’ αγαπώ» όταν δεν το φωνάζεις και δεν το επικοινωνείς με όλη τη δύναμη της ψυχής σου; Τι νόημα έχει το «θέλω» για οτιδήποτε, όταν δεν το επιδιώκεις και δεν το διεκδικείς; Όταν τρέμεις στην ιδέα του να εκφραστείς ελεύθερα με οποιονδήποτε τρόπο, μην τυχόν και δε γίνεις αποδεκτός και παρεξηγηθείς, ή μήπως αποτύχεις. Τι νόημα έχει μια ζωή δίχως πίστη, όνειρα κι επιθυμίες;

Πως μπορείς, όντας αδρανής, αδιάφορος, κυνικός και μηδενιστής, να βρεις ή έστω να πλησιάσεις την ευτυχία αν όντως υπάρχει; Πώς θα νιώσεις το άγγιγμα και το χάδι της, αν δεν πιστεύεις στην ύπαρξή της; Πως θα σου αποκαλυφθεί αν δεν την αναζητήσεις, δεν την επιδιώξεις και δε την κυνηγήσεις σαν να μην υπάρχει αύριο; Πώς θα την ξεχωρίσεις απ’ το ψέμα και την οφθαλμαπάτη, όταν φοράς μαύρα γυαλιά και  παρωπίδες;

Όμως ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει και ότι είναι απλά μια ουτοπία… Το κυνήγι της δεν είναι αυτό που μας δραστηριοποιεί; Αυτό δεν είναι που δίνει νόημα σε κάθε βήμα και που κάνει το αίμα να κυλάει στις φλέβες δυνατά; Που αυξάνει τους παλμούς της καρδιάς και που μας κάνει να αισθανόμαστε ζωντανοί; Αυτός δεν είναι ο λόγος που ξυπνάμε κάθε πρωί και ξεκινάμε την καινούρια μέρα;

Το γεγονός ότι την ψάχνουμε, τη βρίσκουμε, τη ζούμε, τη χάνουμε, απογοητευόμαστε, πέφτουμε στα πατώματα, θυμώνουμε, παύουμε να πιστεύουμε σ’ αυτή κι  έπειτα πάλι… για έναν τυχαίο λόγο, με μια ασήμαντη αφορμή, γεννιέται πάλι μέσα μας η ελπίδα ότι κάπου εκεί γύρω τριγυρνά κι απλώς έχει χάσει το δρόμο της… Και φτου κι απ’ την αρχή, ξανά ξωπίσω της…

Αυτή είναι η ζωή και το νόημά της. Το κυνήγι της ευτυχίας, ότι κι αν σημαίνει για τον καθένα από εμάς.

Σίγουρα κανείς δεν ισχυρίζεται, ότι το κυνήγι της ευτυχίας είναι υπόθεση απλή και εύκολη. Όσοι την πιστεύουν και την αναζητούν γνωρίζουν, πως είναι μια καθημερινή πάλη, γεμάτη προβλήματα, εμπόδια, αντιξοότητες, ρουτίνα, καθημερινότητα και δύσκολες συνθήκες επιβίωσης, που εμπεριέχει εύκολες, ευκαιριακές και πρόσκαιρες λύσεις και διεξόδους, που φαντάζουν ξεκούραστες και δελεαστικές.

Κανείς ποτέ δεν ισχυρίστηκε, ότι είναι μια διαδικασία απλή, στρωμένη με δάφνες και ροδοπέταλα. Θέλει θάρρος, τόλμη, δύναμη και ρίσκο, γιατί απαιτεί επιλογές, αποφάσεις και δύσκολες μάχες που πρέπει να δοθούν και να κερδηθούν, ακόμα και με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι, ενώ πολλοί είναι αυτοί που την αναζητούν… λίγοι είναι εκείνοι που καταφέρνουν τελικά να τη βρουν.

Μαρία Κουγιουμτζόγλου

Πηγή: https://www.thessalonikiartsandculture.gr/blog/ta-arthra-sas/to-kynigi-tis-eftyxias-apo-tin-maria-kougioumtzoglou/