Πολύ καλή για να’ σαι αληθινή
Γιατί για άλλη μια φορά άνοιξα χαράματα τα βαριά μου μάτια και όλα μου τα προβλήματα ήταν ακόμη εκεί, εσύ έλειπες μονάχα. Για άλλη μια φορά στη μεριά σου στο κρεβάτι υπήρχαν άδεια μπουκάλια, πεταμένα αποτσίγαρα και η μυρωδιά σου να πλανάται στον χώρο.
Γιατί για άλλη μια φορά στις πιο αθόρυβες ώρες είμαι μόνος μου. Γιατί πρέπει και πάλι να σφίξω τα δόντια και να πνίξω τον καημό μου. Να κλείσω τις γροθιές μου και να αφήσω τον πόνο να ξεθυμάνει αργά και βασανιστικά.
Γιατί για άλλη μια φορά χιλιάδες συναισθήματα αναμετρώνται με το μυαλό σε έναν αγώνα άνισο κι εγώ, είμαι και πάλι έτοιμος να λυγίσω. Για άλλη μια φορά το κεφάλι είναι βαρύ. Βαρύ από το ποτό, βαρύ από το παράπονο, βαρύ από την ντροπή.
Γιατί για άλλη μια φορά τα συναισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο και εναλλάσσονται μεταξύ τους σε διάστημα λίγων λεπτών. Για άλλη μια φορά η λογική ντοπάρει τον εγωισμό, που τον μαλώνει η ντροπή, που τη μάτωσε η ανασφάλεια.
Γιατί για άλλη μια φορά οι επιλογές μου είναι μηδαμινές. Γιατί θα πρέπει να ξαναδιαλέξω ανάμεσα σε εφήμερες αγκαλιές, άψυχα φιλιά, άδεια βράδια και σε αυτόν το μονότονο – μοναχικό Γολγοθά που κουράστηκα πια να τραβάω.
Γιατί θα πρέπει και πάλι να κάνω το σωστό, το δύσκολο. Θα πρέπει να πατήσω στα πόδια μου και να κοιτάξω μπροστά. Να ξανασυνηθίσω την ωμή πραγματικότητα και να ξεκινήσω και πάλι από την αρχή. Γιατί θα πρέπει να υπάρχει και ευχάριστη πλευρά στη ζωή κάπου παρακάτω.
Γιατί αγάπη μου, έφυγες πολύ νωρίς και πολύ εύκολα.
Γιατί άγγελέ μου τα ημίκλειστα χείλη, τα κενά βλέμματα και οι μισές αλήθειες δεν προμηνύουν ευχάριστα πράγματα.
Γιατί πολύ απλά μάτια μου, ήσουν πολύ καλή για να ‘σαι αληθινή.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
