Θα ήθελες και τα δικά σου παιδιά να σε ξεχάσουν;
Πως περνάνε τα χρόνια ε; Τη μια είσαι μες την τρελή χαρά, βγαίνει, διασκεδάζεις, πας κατευθείαν στη δουλειά. Ξενυχτάς και δεν σε νοιάζει τίποτα και την άλλη βγαίνεις ένα Σάββατο και χρειάζεται να κοιμάσαι τη μισή Κυριακή. Έρχεται και η ώρα να κάνεις οικογένεια και παιδιά. Δυσκολεύουν τα πράγματα ε; και σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν τα γνωστά κρακ-κρουκ. Να κάτι αυχενικουλια, να κάτι πονάκια στη μέση και όλα αυτά τα όμορφα που ακολουθούν τα χρόνια που περνάνε. Όλα αυτά βέβαια ξέρεις πως με τα χρόνια θα αυξηθούν και αποδεδειγμένα θα χρειάζεσαι μια βοήθεια. Ευτυχώς λες έχω τα παιδιά μου για αυτό. Μεγαλώνοντας θα έχω ένα ποτήρι νερό. Κι αν δεν το είπες, θα το πεις. Κάπως έτσι δυστυχώς ή ευτυχώς είχαν πει και οι δικοί σου γονείς, που όμως τους έχεις απογοητεύσει το ξέρεις φαντάζομαι. Μη μου πεις πως δεν στραβομουτσούνιασες όταν κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο και σου ζήτησαν να τους πας λίγα ψώνια από το σούπερ-μάρκετ.”Ωχ, τώρα που να τρέχω, έχω τόσες δουλειές δικές μου”.. Σου θυμίζει κάτι η πρόταση αυτή; Αλήθεια αναρωτήθηκες όμως γιατί εκείνοι δεν το είχαν πει αυτό για τους παππούδες σου; Ή μήπως δεν θυμάσαι τη μάνα σου να έχει εσένα και τον υπερήλικα γονιό στο σπίτι; Εσύ γιατί δεν μπορείς; Εσύ γιατί δεν θέλεις; Ή μήπως τα πράγματα κάποτε ήταν πιο εύκολα; Δεν νομίζω και το ξέρεις και εσύ. Χειρότερα ζόρια ήταν. Γιατί παραγκώνιζεις αυτούς που ποτέ δεν παραπονέθηκαν για τις δυσκολίες; Πόσο καιρό έχεις να πας να πιεις ενα καφεδάκι; Ίσως στο μυαλό σου, όπως και στο δικό μου να νομίζουμε πως θα είναι για πάντα εδώ μαζί μας. Παιδιάστικη αντιμετώπιση σε μια σκληρή πραγματικότητα που θα έρθει κάποτε. Και εκείνοι δεν θα είναι εδώ. Χάνεις χρόνο και αμελείς. Λες και εκείνοι να είναι χαρούμενοι που αρχίζουν να γίνονται σχεδόν ανίκανοι και για τα βασικά; Έβαλες τον εαυτό σου στη θέση τους; Φαντάστηκες ποτέ τα δικά σου γεράματα; Θα ήθελες και τα δικά σου παιδιά να σε ξεχάσουν; Και ξέρεις πως είσαι παράδειγμα για τα παιδιά σου. Πες μου λοιπόν γιατί κάνεις αυτό που δεν θα ήθελες να ζήσεις; Γιατί;
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
