Τυχαία η γνωριμία σας, άσχετος χώρος και χρόνος.
Μα, μαγνήτιζε τα βλέμματα!
Ήταν αυτό που λένε, η ψυχή της παρέας. Όλοι κρέμονταν απ’ τα χείλη του.
Δεν ήταν όμορφος, μα είχε αυτό το «κάτι».
Επιστράτευσε όλη του την τέχνη για να σε πλησιάσει.
Σκέφτηκες πως η τύχη, τελικά δεν σε εγκατέλειψε!
Και τα κατάφερε τελικά. Όχι ότι χρειάστηκε πολύ δηλαδή.
Εκείνος που οι γυναίκες σφάζονταν στα πόδια του, έδειχνε να ενδιαφέρεται για τα δικά σου!
Έπεσες ως ώριμο σύκο! Γίνατε ζευγάρι.
Τυχερή σε ονόμασαν. Το άκουγες σε κάθε σου βήμα.
Ούτε που θυμάσαι πόσες φορές τσιμπήθηκες για να ξυπνήσεις!
Εκείνος, ο χαμογελαστός, ο ευδιάθετος, ο καλοντυμένος, που μύριζε υπέροχα, δεν είχε μάτια παρά μόνο για σένα.
Περνώντας ο καιρός, εκείνος φρόντιζε να μη ξεχνάς πόσο τυχερή είσαι. Τόνιζε συνεχώς τα προτερήματα του (λέμε τώρα), μα πάνω από όλα φρόντιζε να μην ξεχνάς και να τον ευγνωμονείς που ήταν εκεί.
Η αναφορά στις προηγούμενες «τυχερές» της ζωής του δεν σε σόκαρε, άλλωστε σε κάθε μία, είχε να προσάψει και ένα κουσούρι.
Άρχισες να ζηλεύεις , να καψουρεύεσαι και να μακαρίζεις την τύχη σου… όσο περνούσε ο καιρός.
Μέχρι εδώ καλά.
Αυτός ο άτιμος ο χρόνος που πάντα τρέχει, αντί να ενδυναμώνει τον ενθουσιασμό σου, τον μετρίαζε.
Κάτι άλλαξε σκεφτόσουν, όχι σε εκείνον, σε εσένα!
Κουράστηκες.
Έπαψε να σε τρελαίνει η ιδέα να βρεθείς μαζί του. Λίγο σε ένοιαζε πλέον ο εραστής με επαίνους.
Βαρέθηκες τα ίδια και τα ίδια.
Εκτός από το φροντίζει τον εαυτό του και να διατηρεί την αψεγάδιαστη εικόνα του, φάνταζε χωρίς ουσία.
Σαν να τον πήρες και να τον αναποδογύρισες στην μέση του δρόμου και το περιεχόμενο που έπεσε ήταν «φτωχό» στα μάτια σου!
Φταίει που πέρασε ο καιρός;
Ναι έπαιξε ρόλο και αυτό, μειώθηκε το πάθος , η τρέλα, ο ενθουσιασμός της αρχής.
Λογικά, σε μια σχέση που εξελίσσεται, στην πορεία, θα έπρεπε να συναντήσεις και άλλα πράγματα.
Άρχισες να αναρωτιέσαι πως μπορεί να παραμένει ατσαλάκωτος.
Γιατί να προσπαθεί συνεχώς να αποδείξει ποιος είναι;
Ψάχνεις να βρεις τις φορές που ένιωσες το «μαζί» δίπλα του.
Εκείνος, απλά φρόντιζε να ξεσκονίζει την βιτρίνα!
Τι ήθελες δηλαδή;
Να μην τον ενδιαφέρει το πάχος τη σκόνης που μαζεύτηκε;
Να κατέβει μόνος του από τον θρόνο;
Να αλλάξει συμπεριφορά επειδή «έπεσες» και κέρδισε την μάχη;
Μα τι παθαίνουμε όλοι; Γυναίκες και άνδρες.
Τι προσπαθούμε να αποδείξουμε;
Δεν λέω, η πρώτη εντύπωση είναι καθοριστική, μα μετράει περισσότερο η ανθρώπινη πλευρά του καθενός μας.
Άλλωστε, κανείς δεν εκτίμησε τις «βιτρίνες», μα ούτε και τους άξεστους!
Καλά να πάθουμε αφού βάζουμε τους άλλους πάνω από εμάς και όχι δίπλα μας!
Θεοποιούμε στοιχεία του χαραχτήρα τους, τους προσδίδουμε εξωπραγματικές ιδιότητες και μετά παραπονιόμαστε ότι έχουμε μόνο το περιτύλιγμα!
Ξενέρωμα το λένε!
Συχνά, αρνούμαστε να παραδεχθούμε πως κάναμε λάθος.
Λίγο ο περίγυρος, λίγο ο εγωισμός, λίγο «εις ανάμνηση» των καλών στιγμών, πέφτουμε στην παγίδα. Κυριαρχεί το «δε μπορεί βρε αδελφέ»!
Δοκιμάζουμε την τύχη μας άλλη μία φορά.
Μας βασανίζει που αλλάξαμε, μας βασανίζει το « δε μπορεί».
Έτσι, γυρνάμε στον τόπο του εγκλήματος.
Ξεχνάμε ότι νιώσαμε επιθυμητοί τόσο, όσο…
Ξεχνάμε ότι κληθήκαμε ως κομπάρσοι στο θέατρο του παραλόγου, αφού πρωταγωνιστής ήταν ένας.
Ξεχνάμε πάθη, λάθη, ζήλια, εγωκεντρισμό!
Δίνουμε μια ακόμα ευκαιρία στον εαυτό μας.. να σπάσει τα μούτρα του!
Η κλασική παγίδα της νέας αρχής, της νέας τάξης πραγμάτων.
Διόλου δεν μας απασχολεί που η σκέψη μας άλλαξε τροχιά.
Όταν φτάσεις να ξενερώσεις, σημαίνει πως έχεις τελειώσει οριστικά με έναν άνθρωπο. Όσες επιστροφές και αν τολμήσεις, με όποια αφορμή, θα σε ωθήσουν απλά να διαπιστώσεις πως έχασες τον χρόνο σου… ξενερώνοντας ακόμα περισσότερο.
Τότε λοιπόν, ο αυτοσεβασμός προστάζει να κλείσεις αξιοπρεπώς την πόρτα και να φύγεις.
Η ξαναζεσταμένη σούπα, μπορεί να διατηρεί την γεύση της, αλλά δεν είναι το ίδιο νόστιμη όπως όταν κατεβαίνει από την φωτιά.
Το λέει και η ίδια η λέξη.
Βγαίνω από τα νερά μου!
Όσο θολωμένα και αν ήταν.
Δεν καλύπτομαι πλέον, δεν κουμπώνω, όσες καινούργιες κουμπότρυπες και αν ανοίξω.
Δεν θα είναι ίδιες με του κατασκευαστή!
Συνήθως οι «αυθεντικοί» σε πάνε παρακάτω.
Αν νιώσεις ότι περνάς καλύτερα με τον εαυτό σου, άσε τις δεύτερες ευκαιρίες για τους «δεύτερους» της ζωής σου.
Τι δεν κατάλαβες δηλαδή με την πρώτη, που μια επανάληψη θα σε βοηθούσε να τα εμπεδώσεις καλύτερα;
Άσε τις επιστροφές για αυτούς που ξεκίνησαν με σκοπό να επιστρέψουν στην αφετηρία και φώναξε πως και εσύ πιστεύεις στο ακαριαίο ξενέρωμα!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
