Κι όλα τελείωσαν πια..
Οι λέξεις σώπασαν και τα χείλη σφάλισαν..
Όσα κι αν θα ‘χα πλέον να σου πω, δεν πρέπει να στα πω..
Όσα κι αν θα’ θελα να σου απευθύνω, πια δε σ’ αφορούνε..
Κι έτσι οι λέξεις μένουν εγκλωβισμένες, να ανταριάζουν τα σωθικά..
Πνίγονται μέσα στα θεόρατα κύματα των συναισθημάτων..
Αυτών που ένιωσα για σένα..
Αυτών που αγκάλιασαν, ζέσταναν και σκίρτησαν την ψυχή σου, μα το μυαλό σου επέλεξε εξ αρχής να τα πολεμήσει..
Και νίκησε..
Βλέπεις, υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων..
Αυτοί που ζούνε με τις επιταγές της λογικής και οι άλλοι, εκείνοι που έχουνε για μπούσουλα την καρδιά τους..
Εσύ κι εγώ λοιπόν, σε παράλληλες τροχιές απ’ την αρχή, που όμως κάποτε μας έφεραν να ταξιδεύουμε πλάι πλάι..
Μα όταν εγώ άπλωνα το χέρι να σε φτάσω, γύριζες το κεφάλι σου αλλού..
Κι όταν εσύ με φώναζες, αδυνατούσα να αφουγκραστώ τους ψιθύρους σου..
Ένα κομμάτι ταξιδιού γεμάτο αγωνία, πόνο, εγωϊσμό και αυτοσχέδια εμπόδια..
Μια σελίδα παραμυθιού τσαλακωμένη,
με ξεθωριασμένες ελπίδες, που φύλαγε τέλος κακό για τον επίλογο..
με ξεθωριασμένες ελπίδες, που φύλαγε τέλος κακό για τον επίλογο..
Ένα πολλά υποσχόμενο όνειρο, που χωρίς λόγο το βάφτισες Εφιάλτη..
Ένα εξαίσιο ευωδιαστό λουλούδι, που εσύ φύτεψες, εσύ θέριεψες κι εσύ αποφάσισες μια μέρα να του αποκόψεις βίαια τη ζωή..
Ναι..
Φαίνεται πως νίκησες..
Όμως στην αγάπη, δε σου τα μάθανε καλά, δεν υπάρχουν νικητές και χαμένοι..
Η ίδια η αγάπη είναι αυτή που κερδίζει ή χάνει..
Κι εσύ την θύμωσες την αγάπη..
Τη φίμωσες και τη θύμωσες..
Γι αυτό να ξέρεις..
Θα ‘μαι πάντα κάπου γύρω σου και μέσα σου, να σου θυμίζω πως κάπου, κάποτε, κάτι έχασες..
Θα ‘μαι ένα αστέρι που θα τρεμοσβήνει μονάχο στον ουρανό τις νύχτες, σαν τον κοιτάς..
Θα’ μαι μια στάλα, που θα καίει το δέρμα σου, όταν μια μπόρα ξαφνική θα σε αιφνιδιάζει, εκεί που αμέριμνα θα περπατάς..
Θα ‘μαι μια νότα φάλτσα στα τραγούδια που θ’ ακούς..
Θα ‘μαι ένας ψίθυρος μες στη βοή του κόσμου, ένα “γιατί” που θα τρυπώνει ανεπαίσθητα στο αυτί σου και το μυαλό σου θα τυρρανά..
Θα ‘μαι το τσιγάρο που έβαλες στα χείλη σου, μα δεν άναψες ποτέ..
Θα ‘μαι πάντα ένα κάτι..
Ένα κάτι που θα κοιμάται και θα ξυπνά σιμά σου..
Ένα κάτι που φοβήθηκες..
Ένα κάτι που αρνήθηκες..
Ένα κάτι στην ανάσα σου, στη σκέψη σου, στον παλμό της καρδιάς σου..
Ένα κάτι που άλλοτε θα ξαποσταίνει κι άλλοτε θα ουρλιάζει απ’ το παράπονο, που δεν το άφησες να γίνει πολύ..
Θα’ μαι πάντα εκεί..
Ένα αριθμητήρι, να μετράς τι πήρες και τι δεν έδωσες..
Να μετράς αυτά που σε τρόμαξαν κι αυτά που έχασες..
Να μετράς το χρόνο, που αδυσώπητα προχωρά και τίποτα δε φέρνει πίσω..
Να μετράς την αγάπη που θα έχεις
και που πάντα θα σου βγαίνει λειψή……..
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
