Μια ξεχωριστή ημέρα!

Ποτέ δεν φανταζόταν πως θα χρειαστεί να εξηγήσει. Ούτε να δικαιολογήσει και να δικαιολογηθεί.

Ήξερε πλέον καλά πως κάθε άνθρωπος έχει το δικό του αποτύπωμα. Το δικό του δαχτυλικό, το ‘χει έτσι και αλλιώς. Μα έχει και εκείνο που τον διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους.

Μεγαλώνοντας, ο τρόπος ζωής και οι επιλογές της την τοποθέτησαν σε πολλές διαφορετικές ομάδες.

Ένα μικρό παράσημο για κάθε προσπάθεια!

Ένα μικρό παράσημο για κάθε αποτέλεσμα!

Ανήκε σε αυτούς που την συνέδεαν με το σχολείο της, μετά τα παιδιά της, την δουλειά της, τον χαραχτήρα της, τους συγγενείς της, τα χόμπι της, τα όνειρα της.

Με αυτούς που αποδέχθηκε, με αυτούς που απέρριψε.

Πόσοι άνθρωποι, τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους…

Ένας αγώνας δρόμου με εμπόδια καθημερινά. Εκεί δεν διέφερε από τους υπόλοιπους. Όλοι τρέχουν για ένα σκοπό ή γιατί έτσι έχουν μάθει.

Άλλοι το ονομάζουν ανάγκη, άλλοι επιβίωση.

Να τρέχεις όμως χωρίς σκοπό ήταν κάτι που δεν χωρούσε στο μυαλουδάκι της. Ακόμα και οι σχέσεις των ανθρώπων που αλλάζουν με τα χρόνια ήταν κάτι που ποτέ δεν κατάλαβε.

Είναι ωραίο να ‘χεις πάρει φόρα αρκεί να μην συναντήσεις τοίχο.

Εκείνη τον βρήκε μπροστά της πολλές φορές. Σε αυτούς που την αμφισβήτησαν από ζήλια, που ήθελαν να την πονέσουν από ανεπάρκεια σκέψης και σε αυτούς που απλά ήθελαν να πάρουν.

Πείσμωνε σε κάθε εμπόδιο και πανηγύριζε κάθε που το προσπερνούσε. Γιατί ναι, το προσπερνούσε. Την πλήγωνε μόνο το πόσο επιφανειακά την αντιμετώπιζαν κάποιες φορές.

Ωραίο πράγμα τα εμπόδια όταν τα ξεπερνάς!

Μόνο που πρέπει να φροντίζεις με λίγη κρεμούλα τα σημάδια που αφήνουν οι πληγές σβήνοντας. Γιατί μπορεί να επιστρέψουν με ένα διαφορετικό αποτύπωμα…

Εκείνο το καλοκαίρι δεν έμοιαζε με τα άλλα. Θες ο καιρός που δεν το θύμιζε, θες εκείνο το πλάκωμα μόλις βράδιαζε, θες που νόμιζε πως και εκείνη ρηχή άρχιζε να γίνεται.

Το άφησε να περάσει.

Του χρόνου καλύτερα σκεφτόταν.

Και συνέχιζε να ονειρεύεται.

Υπήρχαν κάποιες μέρες που ξύπναγε αλλιώς.

Χωρίς να μπορεί να ελέγξει το κορμί της.

Φταίει που την νύχτα δεν μπορώ να ελέγξω το μυαλό μου σκεφτόταν.

Ψυχοσωματικά της είπαν οι φίλοι. Πιέζεις την ψυχή και αντιδρά το κορμί σου!

Γελούσε πάντα!

Η δική της ψυχή, είχε μάθει να μάχεται.

Προχωρούσε.

Εκείνο το πρωί, ξύπνησε όπως πάντα θέλοντας να τρέξει να προλάβει. Τεντώθηκε και βιάστηκε να κατεβάσει τα πόδια από το κρεβάτι.

Ποια πόδια; είχε και χθες; γιατί την ημέρα εκείνη αρνήθηκαν να την υπακούσουν.

Φόβος…

Δεν την πείραξε το κρύο πάτωμα, μα η παγωνιά στην ψυχή της.

Μέρες μετά και αφού η μία υποψία έφερνε την άλλη και αφού τα συμπτώματα ένα –ένα έβρισκαν την θέση τους στο μυαλό της, άκουσε σαν σε όνειρο: «Απομυελίνωση Κεντρικού Νευρικού Συστήματος, αυτό σας συμβαίνει, οι εξετάσεις έδειξαν…»

Κενό

Σκοτάδι

Άρνηση

Φόβος

Μετά;

Μετά έπρεπε να καταλάβει, έπρεπε να αποδεχθεί , έπρεπε να εξηγήσει και άκουσον – άκουσον να στηρίξει όσους τρόμαξαν στο άκουσμα των λέξεων.

Όσους θέλησαν να την κάνουν «τον καφέ του χωριού» και όσους ήθελαν να τρέξουν για να μην εμπλακούν στο πρόβλημα.

Πέρασαν και πάλι οι μέρες!

Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός!

Όταν είχε ακούσει χρόνια πριν το: «δεν πειράζει να πέσεις, αλλά υποχρεούσαι να σηκωθείς», νόμισε πως το ‘χε καταλάβει.

Όχι! Τώρα είχε καταλάβει το νόημα εκείνων των λέξεων.

Της άρεσε πάντα να γιορτάζει!

Οι γιορτές κάνουν την ημέρα ξεχωριστή, οι ευχές είναι κάτι σαν ευλογία όταν ξέρεις να τις δέχεσαι.

Πάντα ξεχώριζε τα γενέθλια και τα γιόρταζε με μοναδικό κάθε τρόπο, απολαμβάνοντας την ημέρα.

Τώρα στις γιορτές της, προστέθηκε μία ακόμα.

Στο τέλος της Άνοιξης, ποτέ δεν σήμαινε κάτι για εκείνη το τέλος μιας εποχής. Αυτή η ημερομηνία όμως, θα ήταν κάτι σαν τα γενέθλια της στο εξής.

Που να φανταστεί πως θα υπήρχε μια ομάδα ανθρώπων που η ένταξη της σε αυτήν, θα την διαφοροποιούσε από αυτές που είχε μέχρι σήμερα.

Που γιορτάζουν την ζωή καθημερινά, μα μια φορά τον χρόνο, κάνουν σημαία την δύναμη της ψυχής τους, κόντρα στις δυσκολίες και τα εμπόδια της Πολιτείας, κόντρα στις αντιξοότητες της καθημερινότητας και κόντρα στην ¨στενομυαλιά» του κοινωνικού συνόλου!

«…Η Παγκόσμιας Ημέρας Σκλήρυνσης κατά Πλάκας (World Multiple Sclerosis Day) καθιερώθηκε το 2009, με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ομοσπονδίας Σκλήρυνσης κατά Πλάκας (MSIF) και διοργανώνεται κάθε χρόνο, από τότε, την τελευταία Τετάρτη του Μαΐου.

Στόχος της είναι η ευαισθητοποίηση του ευρύτερου κοινού και των αρμόδιων κρατικών οργάνων για τη χρόνια αυτή πάθηση του κεντρικού νευρικού συστήματος, και τις επιπτώσεις της στην καθημερινότητα των πασχόντων, αλλά και των οικογενειών τους.

Η Σκλήρυνση κατά Πλάκας ή Πολλαπλή Σκλήρυνση (MS) ή Διάχυτη Εγκεφαλομυελίτιδα, είναι μία φλεγμονώδης ασθένεια του κεντρικού νευρικού συστήματος, που καταστρέφει τα μονωτικά καλύμματα των νευρικών κυττάρων στον εγκέφαλο και τη σπονδυλική στήλη, με αποτέλεσμα να διαταράσσεται η ικανότητα επικοινωνίας τμημάτων του νευρικού συστήματος και να δημιουργούνται σωματικά, πνευματικά, ακόμη και ψυχιατρικά προβλήματα. Σήμερα 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο πάσχουν από Σκλήρυνση κατά πλάκας, ενώ στην Ελλάδα ο αριθμός των πασχόντων ανέρχεται στις 12.000.»

Μαρία Βουζουνεράκη