Ήρθες, σαν όνειρο κι εσύ, μες στο σκοτάδι.
Δεν πρόσεξα ποσο γαμψα ήταν τα νύχια σου.
Ποσο ψεύτικο το χαμόγελο σου.
Απλώσες το χέρι και μου είπες:
-Ελα μαζι μου στα παλατια των πολυδιαβασμενων σου παραμυθιών.
Και μη σε νοιάζει που ειναι σκοτάδι, απόψε.
Αύριο θα δεις…
Θα ξημερώσει!
Μα πόσο καθαρά να δει κανείς μες στο σκοτάδι;
Μα τι να βρει κανείς σ’ ένα παλάτι που χτίστηκε από παραμυθένιες λέξεις
και βάφτηκε με χρυσα γραμματα,
για να φωτίζει τα μονοπάτια των περιπλανώμενων ψυχών που έχασαν το δρόμο τους;
Σε ακολούθησα…
Γιατί δεν κοίταξα ποτέ το φως που τρύπωνε από τις χαραμάδες των σπασμένων παραθύρων.
Ποτε δε χάιδεψα τα μακριά μαλλιά του ανέμου που θέλησαν να με αγγίξουν.
Κι αν σε ακολούθησα…
ήταν γιατι δεν κοίταξα ποτε κατάματα τον ήλιο.
Ελίνα Δερμιτζογλου
