Απύθμενη ψυχή

Μαύρος βυθός απέραντος
Η απύθμενη ψυχή παλλόμενη να γεννά την ζωή
Εδώ όπου σιγούν οι αιθέρες και δονούνται οι ευχές
Και τα όνειρα η διάσπαση του ενός
Της νόησης η ανάδυση δραπέτης της τρίτης φυλακής
Σε δίοδο κοσμική δίχως άνεμο δίχως πνοή
Ανάμεσα σε πλάσματα αιώνια γίγαντες και φαντάσματα
Να σκορπίζουν χρώματα ζωγράφοι στο κενό
Να καρτερούν αόρατα τα μονοπάτια της αβύσσου
Σε δίνες ασάλευτες και διάφανες μορφές
Ποτάμια διάχυτα και αθέατες πηγές
Να χύνουν οι καταρράκτες ορμητικά την συννεφιά
Χρυσά νεφελώματα και αστρικά νεογνά
Και οι λάμψεις διάσπαρτες να λικνίζονται στου πεπρωμένου την τροχιά
Να νιώθουν την έλξη την έκρηξη την θέρμη και την παγωνιά
Και να παρασύρονται οι στιγμές μέσα στου χρόνου την ροή
Και να αναδιπλώνονται οι δείκτες της ζωής
Παρόν και Παρελθόν στον χώρο μιας σχισμής
Εδώ στο άγγιγμα της φωτιάς όπου ο φόβος κυριεύει το κορμί
Μα ανυπέρβλητη η σαγήνη να πλημμυρίζει την ψυχή
Και εγώ στον παράδεισο υπνοβάτης δύτης στην θάλασσα της γνώσης
Στην νηνεμία και την αναταραχή να κολυμπώ στην μεταξένια του υφή
Μέσα στου σύμπαντος τους αντανακλώμενους τριγμούς
Και της αθέατης αλήθειας να νιώθω τους σφυγμούς

Νίκος Βεσκούκης