Ίσως απόψε να είναι και το τελευταίο βραδύ που χαζεύω τις φωτογραφίες μας.
Ίσως και να μην είναι.
Ίσως και αύριο να πέσει τυχαία, ξανά το μάτι μου επάνω τους.
Ίσως η λέξη “τυχαία” ν’ αποτελεί ένα μικρό λιθαράκι στα θεμέλια ενός μεγάλου ψέματος.
Ίσως και όχι.
Ίσως να μην τις χάζευα αν ο δρόμος δε με έφερνε αντιμέτωπη με τις αναμνήσεις μας.
Ίσως να νιώθω ακόμα αγάπη.
Ίσως οι αναμνήσεις να μου θυμίζουν πόσο πολύ σε αγάπησα.
Ίσως να νιώθω μισός.
Ίσως να μισώ εμένα που σε αγάπησα.
Ίσως να μισώ τον εαυτό μου, που αγάπησα.
Ίσως να λυπάμαι εμένα.
Ίσως να λυπάμαι εσένα.
Ίσως να μισώ εσένα για το “ίσως”.
Ίσως να ήμουν το “λίγο” σου που φοβήθηκες.
Ίσως να ήμουν το “πολύ” σου που μισούσες.
Ίσως να σε φόβισε η αγάπη μου.
Ίσως να την αμφισβήτησες.
Ίσως να ήταν πολύ γι’ εσένα.
Ίσως να ήσουν πολύ λίγος γι’ εμένα.
Ίσως να με αγάπησες.
Ίσως και όχι.
Μα ένα μόνο μπορώ να πω με σιγουριά, απόψε.
Πως οι πληγές από τα τραύματα που προκάλεσες, δεν επουλωθήκαν ακόμα από το χρόνο.
Ίσως ο χρόνος να ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός.
Ίσως εσύ, να ήσουν ο μεγαλύτερος εχθρός που έφερε ο χρόνος.
