Εκείνο το πρωί είχε ένα μουδιασμένο μυαλό, μα μέσα σε αυτήν την ζαλάδα της εμφάνισης του απρόσμενου επισκέπτη έφτιαξε ένα σχέδιο δράσης. Ήταν το προηγούμενο βράδυ που τον αντίκρισε στον καθρέφτη του μπάνιου της και ήταν βέβαιη με κάποιον τρόπο πως τον αναγνώρισε σωστά.
-Κυρία μου, είναι καρκίνος του μαστού, της επιβεβαίωσε μετά από λίγες μέρες ο γιατρός. Κι αυτή με βουρκωμένα μάτια του απάντησε, θα τον νικήσω έχω παιδιά.
Έτσι κι έγινε για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια, μάχη τιτάνων. Εκείνη κι αυτός. Νοσηλείες, χημειοθεραπείες, φάρμακα να τον χτυπά με κάθε τρόπο. Το μόνο που δεν διαπραγματεύτηκε πότε ήταν το να το μάθουν τα λουλούδια της. Αυτό δεν θα το άντεχε. Έτσι ζούσε δημιουργώντας όμορφες αναμνήσεις, κόβοντας του την φόρα. Και κάθε που αυτός πίεζε το τέλος, του κοπανούσε την πόρτα. Δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα, περίμενε.
Και μεγαλώσανε, φυσικά και ήθελε να ζήσει κι άλλα πράγματα μαζί τους. Όμως είχε κουραστεί στην μάχη και παραδόθηκε.
Κι αυτός μόνο με την παράδοση της πήρε την ρεβάνς για την νίκη. Μια κουβέντα όμως κράτησα στον νου από τα χείλη της. Με νίκησε αλλά τον πολέμησα τον κερατά!
Αφιερωμένο σε όσα κορίτσια παλεύουν με τον καρκίνο και βγαίνουν κάθε μέρα νικήτριες.
Με ολόψυχο σεβασμό σε εσάς, Χριστίνα
“Καταγόμενη από την Μάνη θεωρητικά θα έπρεπε να έχω ένα δυναμικό χαρακτήρα, κάτι όμως που πάντα έρχεται σε σύγκρουση με τα χαρακτηριστικά του ζωδίου μου “Καρκίνου”. Αθεράπευτα ρομαντική και ονειροπόλα!! Με μια ροπή προς τα ρίσκα και φανατική ακόλουθος της τάσης για την απόκτηση του άπιαστου. Πάντα λάτρευα το να γράφω μιας και με αυτόν τον τρόπο μπορούσα να εκφράσω πάντα τις σκέψεις μου πολύ καλύτερα από το να χρησιμοποιώ τα λόγια! Ερωτευμένη με την ζωή και ανοιχτή στο ότι μπορεί αυτή να μου δώσει.”
