Κάθομαι και σε παρατηρώ που μιλάς. Που οριοθετείς ανθρώπινες συμπεριφορές μέσα από τη δική σου στάση ζωής. Θολώνει το βλέμμα σου, συσπάται το χαμόγελό σου. Σε κάθε πιθανό παράπτωμα το πρόσωπό σου παραμορφώνεται. Πόση ένταση έχεις μέσα σου ρε γαμώτο…
Ξέρεις, αν υπάρχει κάτι για το οποίο μπορώ να είμαι σίγουρος, είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί που αποχωρούν πριν πληγωθούν· που προτιμούν να πληγώσουν εσπευσμένα παρά να μετρήσουν ακόμα μια αμυχή μέσα τους, μου προκαλούσαν ανέκαθεν λύπηση και όχι θαυμασμό. Όλοι όσοι πραγματεύονται τον ψυχοδυναμισμό και την αποφασιστικότητά τους με κάθε ευκαιρία· όλοι όσοι επιδεικνύουν και προβάλλουν τις αντοχές τους διαρκώς και με κάθε τρόπο, περισσότερη αδυναμία παρά δύναμη μου βγάζουν.
Αντίθετα, πάντα με έλκυαν οι προσωπικότητες εκείνες που είχαν ζωγραφισμένη την επιμονή στο βλέμμα τους. Άνθρωποι στους οποίους μπορούσα να μετρήσω σπασμένα κομμάτια, γκρεμισμένες άμυνες και περιθώρια που τελικά ξεπέρασαν σε κάθε ρυτίδα έκφρασής τους. Σε κάθε επιβεβλημένο χαμόγελο που τελικά “έσκαγαν” για να μην καταρρεύσουν.
Αυτοί είναι οι πραγματικοί αγωνιστές για εμένα. Εκείνοι για τους οποίους η δεύτερη ευκαιρία είναι τρόπος ζωής και όχι μια κόκκινη γραμμή. Αυτοί που έμαθαν να παλεύουν, να δίνουν και να δίνονται, πριν τελικά η ζωή η ίδια τους μετατρέψει σε αυτό το αδιάλλακτο και ασυμβίβαστο τέρας που τόσο γραφικά μου περιγράφεις.
Και ξέρεις γιατί; Γιατί οι άνθρωποι που έχουν πονέσει· που έχουν βιώσει τη φθορά και την απώλεια καταφέρνοντας έτσι να γνωρίσουν τον εαυτό τους μέσα από τη διαδικασία αυτή, δεν προειδοποιούν. Όλοι όσοι είναι αποτελέσματα της οδύνης και των εμπειριών τους μιλούν με τις πράξεις τους, όχι με τον θόρυβο των λέξεών τους. Από την άλλη, εκείνοι που διαφημίζουν και εκθειάζουν την αξιοπρέπεια και τον εγωισμό τους είναι και οι πρώτοι που διαψεύδονται από τον τρόπο που τελικά φεύγουν κάθε φορά που καλούνται να μεταβούν από τη θεωρία στην πράξη.
Μη μου επισημαίνεις λοιπόν μέχρι πού φτάνει η ανοχή σου και προπαντός, μη μου αναλύεις το πόσο σκληρή και βάναυση μπορείς να γίνεις σε κάθε πιθανό παραβάτη του κώδικα ηθικής σου. Με αφήνει παγερά αδιάφορο η αδιαλλαξία και ο εγωισμός που με τόση επιμονή πραγματεύεσαι με σκληρές και βαρύγδουπες κουβέντες, ενώ περισσότερο την ανάγκη σου να επαληθευτείς μέσα από την εικόνα που πλασάρεις διακρίνω, παρά την πεποίθηση σου ότι τελικά εσύ είσαι αυτή που μου παρουσιάζεις.
Σώπασε λοιπόν. Οι λέξεις ξεχνιούνται, φεύγουν, χάνονται. Οι πράξεις σου είναι αυτές που θα σε ορίσουν και μέσα από αυτές θα κριθείς. Επικεντρώσου στα πεπραγμένα σου και την επόμενη φορά που θα αποφασίσεις να αρθρώσεις μια πρόταση που θα ξεκινάει με τη λέξη “Εγώ”, σκέψου το λιγάκι παραπάνω.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
