Στην αναμονή είναι η ουσία
Κοίταξέ με.
Νιώσε το βύθισμά μου στα μάτια σου.
Μια βουτιά σε κενό που κάνει την καρδιά μου να θέλει να βγει από το σώμα, να ασφυκτιά σα να τη σφίγγει μέγγενη.
Άγγιξε το χέρι μου.
Νιώσε το τρέμουλο από την επαφή μας, ένα ρίγος ανεξήγητο.
Ηλεκτρική εκκένωση που με χτυπά, κάθε φορά που μ’ ακουμπάς. Τόσο δυνατή η αίσθηση!
Φίλησέ με.
Κλείσε τα χείλη μου με τα δικά σου.
Πάρε την ανάσα μου.
Κάνε την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, την ψυχή μου να πονά στην αδημονία σου.
Στάσου όμως.
Μη βιάζεσαι.
Όχι ακόμη.
Περίμενε.
Αυτή η αναμονή, αγάπη μου, είναι όλη η ουσία.
Η προσμονή στο άγγιγμα, στην ένωσή μας.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
