Αν η Παιδεία γινόταν παράσταση τι συναίσθημα θα έφερνε; Γέλιο ή δάκρυ; Θυμό ή Μίσος; Μια τραγωδία δυστυχώς γίνεται. Ένας κυκεώνας που αντί να κλείνει-αγκαλιάζοντας την σταθερότητα- όλο και περισσότερο αναβαθμίζεται και καταστρέφει αυτό το λίγο αγαθό που του έχει μείνει.
Αναμφισβήτητα βιώνουμε μια πασίδηλη και βέβηλη Παιδεία. Δεν υπάρχει στόχος μήτε σκοπός. Η κοιτίδα της γνώσης έχει χαθεί και ο μόνος τρόπος για να ανοίξει είναι να έρθει νηνεμία στο πνεύμα της πολιτικής. Από την άλλη, ο ονειδισμός της εκπαίδευσης είναι μονάχα ιδιωτικός. Δεν υπάρχει φατρία που να συμβάλλει στην εξέλιξή του. Και αυτό γιατί; Διότι, δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Δεν ανιχνεύεται βλέψη για καρτερία και βούληση για ένα αύριο λιγότερο χρηματικό και περισσότερο ευχάριστο. Διότι, αν η εκπαίδευση δεν έχει κρηπίδα και ευημερία μέσα της, δεν έχει νόημα και να υπάρχει.
Η Παιδεία και η Εκπαίδευση δεν έχουν ανάγκη τον οίκτο. Μια εμβριθή και σμιλευμένη αλλαγή θέλουν. Έναν ρεφορμισμό που θα τους προσφέρει ασφάλεια και όχι αγωνία. Άλλωστε, όπως λέει και ο Πλάτωνας «Η Παιδεία είναι η τέχνη εκείνη που μεταστρέφει την ψυχή από την περιοχή του γίγνεσθαι, στην περιοχή του όντος». Αυτό λοιπόν, ζητάμε όλοι. Δύο θεσμούς που δεν παίζουν ρόλους κωμωδίας και τραγωδίας -ανάλογα με τα ρουσφέτια και τον φενακισμό που πράττουν- αλλά έννοιες αδιάσειστες μα συγχρόνως έξυπνα τοποθετημένες, έτσι ώστε να βγάζουν ανθρώπους που η Παιδεία και η Εκπαίδευση φαίνεται κυρίως μέσα τους και μετά γύρω τους. Πάντα τα δύο παραπάνω ‘’πρόσωπα’’ θα ταυτίζονται. Όσο υστερεί το ένα, θα γίνεται γλίσχρο και το άλλο. Δεν υφίστανται γραμμή που να επιβιώνουν ανεξάρτητα. Διότι, η ανάγκη φέρνει εξάρτηση και όσο αυτή δεν φτιάχνεται, θα παραμένει μια πανάκεια χωρίς αντίδοτο.
Για αυτό λοιπόν, πρέπει να σταματήσουμε να κωφεύουμε, φορώντας προσωπεία. Η μυθομανία ας σταματήσει επιτέλους να προβάλλεται και η πολιτική ας προσπαθήσει να κάνει την Παιδεία όπλο-που ξέρει πότε πρέπει να σηκώνεται- και την Εκπαίδευση δικαίωση-που έρχεται πάντα μετά από μια διένεξη.
Νικόλ Παπαδοπούλου, Φοιτήτρια Γαλλικής Φιλολογίας
