Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ! Πάντα αυτό το συναίσθημα με τρομοκρατούσε από παιδί. Δεν το ήθελα και κάθε φορά που το ένιωθα μου δημιουργούσε φρίκη. Κάτι το οποίο με συνοδεύει ακόμα και τώρα όσο μεγαλώνω. Το χειρότερο όμως ξέρεις ποιο είναι; Ότι αυτό το συναίσθημα πάντα συνοδευόταν από την ανασφάλεια. Κι αυτό είναι το χειρότερο μου!
Όταν νιώσω πως το σαγόνι μου τρέμει ως επακόλουθο αυτού του συνδυασμού παγώνω. Φοβάμαι τον θάνατο, την απομάκρυνση από τα αγαπημένα μου πρόσωπα, την μοναξιά. Τρέμω την δίνη στην οποία με βυθίζουν. Ξέρω πως αυτά θα έπρεπε να μπορώ να τα ελέγχω, μα δεν γίνεται η δύναμη τους με ξεπερνά. Έρχονται, φεύγουν και μετά ξανά εμφανίζονται. Και να τώρα πάλι εδώ, ήρθαν να μου θυμίσουν τον γόρδιο δεσμό μας.
Όμως κοίτα διαφορά! Σε αυτήν την περίπτωση δεν φοβάμαι κάτι εξωτερικό, μα εμένα την ίδια. Κι αυτό είναι κάτι που με αποδιοργανώνει ακόμα περισσότερο. Διότι εάν σε αυτήν την αλλόκοτη στάση εκ μέρους σου απέναντι μου, έτρεμα εσένα θα ήταν λίγο πιο αντιμετωπίσιμο. Μα το ότι εσύ παίζεις το παιχνίδι σου μαζί μου, με βάζεις στην αναμονή, με κουνάς σαν μαριονέτα κι εγώ κάθε φορά που σε κοιτώ θέλω να σε αγκαλιάσω. Με βάζει στην διαδικασία να φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό. Το ότι μέσα στην εικόνα που έχεις δημιουργήσει για τον εαυτό σου και την απολαμβάνεις, εγώ βλέπω μια καθαρή ψυχή με τρομοκρατεί. Τι στην ευχή γίνεται με μένα;
Αν όποτε με πονάς, εγώ θύμωνα, έκλαιγα, φώναζα, θα θεωρούσα πως έχω δύναμη μέσα μου απέναντι σου, τουλάχιστον για να σε κατηγορήσω νοητικά. Μα όχι, αγάπη μου εγώ σε αγκαλιάζω σκεφτόμενη πως κάτι μέσα μου, μου λέει πως ότι και να δείχνεις εσύ είσαι ξεχωριστός.
Ξέρεις κλείνω τα αυτιά μου, όταν μου λένε πως δεν αξίζεις μια. Αντιδράω, κλοτσάω! Και ξέρεις, πολλές φορές έχω μπει στην διαδικασία να σκεφτώ ότι έχουν δίκιο. Μα μετά από λίγο πάλι τα ίδια. Διότι όταν κοιτάω τα μάτια σου, ψάχνω να βρω το άσχημο σου και δεν το εντοπίζω, μα το Θεό!
Κι εκεί είναι το πρόβλημα του φόβου μου απέναντι στον εαυτό μου αγάπη μου. Ο οποίος εντέλει πηγάζει από την σκέψη, του ότι, ότι κι αν κάνεις εγώ δεν θα σε απορρίπτω. Γιατί αυτός ο διάολος μέσα μου πάντα θα με σπρώχνει κατά πάνω σου κάθε φορά που σε κοιτάζω. Και δεν θα φταις εσύ, αλλά εγώ που δεν τον εμποδίζω να με στοιχειώνει.
Χριστίνα Ρογκάκου
“Καταγόμενη από την Μάνη θεωρητικά θα έπρεπε να έχω ένα δυναμικό χαρακτήρα, κάτι όμως που πάντα έρχεται σε σύγκρουση με τα χαρακτηριστικά του ζωδίου μου “Καρκίνου”. Αθεράπευτα ρομαντική και ονειροπόλα!! Με μια ροπή προς τα ρίσκα και φανατική ακόλουθος της τάσης για την απόκτηση του άπιαστου. Πάντα λάτρευα το να γράφω μιας και με αυτόν τον τρόπο μπορούσα να εκφράσω πάντα τις σκέψεις μου πολύ καλύτερα από το να χρησιμοποιώ τα λόγια! Ερωτευμένη με την ζωή και ανοιχτή στο ότι μπορεί αυτή να μου δώσει.”
