Μια καληνύχτα από εκείνες, τις δικές μας
“Καληνύχτα…”: Δυο λέξεις που έγιναν μία ευχή. Όπως ένα, υπήρξαμε κι εμείς κάποτε. Μια ευχή που κρύβει μέσα της όλα τα “σ’ αγαπώ”, όλα τα “να προσέχεις” κι όλα τα “μείνε εδώ” του κόσμου.
Άκουσέ με λίγο…
Ήθελα μόνο να σου πω πως είμαι καλά, πως αντέχω. Τι κι αν η πρώτη καλημέρα μου δεν έχει πια τον ήχο της φωνής σου; Τι κι αν δε συνοδεύει τον καφέ μου η γεύση απ’ το φιλί σου; Τι κι αν μπερδεύεται η φιγούρα σου με τις σκιές του δωματίου και ζωντανεύει τα βράδια μπροστά μου; Εγώ είμαι καλά, προχωράω. Κάνω όσα υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλον και συνεχίζω τη ζωή μου από εκεί που την άφησες.
Μια καληνύχτα όμως… Μια καληνύχτα από εκείνες, τις δικές μας, θέλω τόσο πολύ να σου την πω απόψε. Μια καληνύχτα όπως τη νιώθω, από εκείνες που σου έλεγα όταν ξημερώματα γυρίζαμε στο σπίτι μεθυσμένοι· όταν πια χαράματα, εξαντλημένοι αποφασίζαμε να κοιμηθούμε· μια καληνύχτα από αυτές που αν δεν έφταναν στα αυτιά σου από τα χείλη μου δεν ήθελες να σε πάρει ο ύπνος, πρέπει να σου την ευχηθώ απόψε.
Εγώ λοιπόν που δεν την έχω πια τη δυνατότητα· που δεν μπορώ να τρυπώσω από κάπου στο δωμάτιό σου και να σου την ψιθυρίσω· που δεν μπορώ να ξαπλώνω κάθε βράδυ εκεί, δίπλα σου, και να την ακουμπάω στο μάγουλό σου με τα χείλη μου· να την αποθέτω στο στόμα σου με ένα φιλί μου, θα σου τη στείλω με ένα μήνυμα και με την προσευχή να φτάσει όπως ακριβώς τη νιώθω.
Έμενα που μου στέρησες την ευκαιρία να την πλέκω κάθε βράδυ στα μαύρα σου μαλλιά· που μου αρνήθηκες τη δυνατότητα να την κάνω καλήμερα και να την ακουμπάω στο πιάτο με το πρωινό σου, μαζί με ένα τριαντάφυλλο· θα σου την πληκτρολογήσω εδώ και θα κοιμηθώ με την ψευδαίσθηση πως σε μια άλλη διάσταση, σε ένα παράλληλο σύμπαν είσαι μόνο δική μου. Κοιμόμαστε και ξυπνάμε μαζί. Σχεδιάζουμε και ζούμε τη μέρα οι δυο μας.
Καληνύχτα, κορίτσι μου. Καληνύχτα απόψε που μπορώ να σου την ευχηθώ όπως ακριβώς τη νιώθω. Απόψε, που η απουσία σου είναι πιο δυνατή από τον εγωισμό μου. Καληνύχτα! Καλό σου ξημέρωμα χαμένο μου όνειρο!
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
