Της νύχτας τα παιχνίδια

Κι έπειτα το ξημέρωμα δεν έφερε τη μέρα.
Πάλι η νύχτα σε ξυπνάει βαρβαρα και σε τρομάζει.
Τραντάζει με τα δυο της χέρια το άψυχο κορμί σου
να ξυπνήσει.
Να την κοιτάξει στα μάτια
Να της χαμογελάσει.
Μα εσύ αρνείσαι.
Αρνείσαι πια να την κοιτάξεις. 
Κρατάς σφιχτά τα ματια σου, κλειστά
και προσπαθείς ξανά να τη διώξεις μακριά σου.
Να μην ξανάρθει το επόμενο πρωί.
Να ξημερώσει.
Μα που να πάει μες στο σκοτάδι;
Δε βλέπεις;
Ο ουρανός σκοτείνιασε και δε λέει με τίποτα να ξημερώσει.
Μην κοιτάς τον ουρανό!
Μην κοιτάζεις!
Κοιτά!
Κοιτά την καλα!
Πετά ένα μεγάλο χαμόγελο 
Όχι διστακτικό
Όχι!
Μα ουτε και ψεύτικο.
Προσπάθησε να είναι αληθινό.
Όσο μπορείς πιο αληθινό 
Και τότε θα δεις πως θα δειλίασει.
Έστω για λίγο.
Βλέπεις, σε δοκιμαζει.
Αυτο ειναι το παιχνίδι της.
Παίξε!
Μην περιμένεις να φύγει.
Δε θα φύγει.
Θα καθίσει δίπλα σου και θα αρχίσει να διαβάζει τους κανόνες της.
Κι εσύ θα ακούς.
Δε θα σου αρέσουν.
Μην της το πεις.
Δε θα την νοιάξει.
Είναι δικό της το παιχνίδι.
Είναι δικοί της οι κανόνες.
Κι εσύ;
Εσύ είσαι απλά ένα πιόνι πάνω στη μαύρη της σκακιέρα που δεν ξέρει προς τα που να πατήσει.
Ένα πιόνι είσαι.
Παραδεξου το.
Και ίσως τότε, οι κανόνες της να σου φανούν δελεαστικοί.
Που ξέρεις;
Ούτε κι εκείνη ξέρει
Κι αυτό σε συναρπάζει πιο πολύ.
Βλέπεις;
Μολις απεκτησες μια φίλη.
Παίξε μαζι της
Ακολούθησε την
Πιαστην απ’ το χέρι κι άφησε την να σε οδηγήσει
Κι όπου σε πάει
Πάντοτε θα υπάρχει μια έξοδος κινδύνου κρυμμένη.
Μα μην την εμπιστευτείς.
Μην της δώσεις αυτό που θέλει.
Μην της χαρίσεις την ψυχή σου.
Θα την τσακίσει
Και θα την τσακίζει κάθε ξημέρωμα
Θα την πετάει μακριά
Κι αυτή, θα στέκεται δίπλα στο άψυχο κορμί σου, να του διαβάζει τους κανόνες.

Ελίνα Δερμιτζογλου