Το λένε «νοιάξιμο» και είναι ψυχοπαίδι της αγάπης!

Ξέρετε, μέσα μας συχνά φωλιάζουν συναισθήματα ακαθόριστα.
Αυτά που δεν ξέρεις πώς να τα χαρακτηρίσεις, δεν ξέρεις πού να τα εντάξεις, δεν μπορείς να τους βάλεις ταμπέλες και ετικέτες.
Ούτε να τα παρομοιάσεις.
Ούτε να τα συγκρίνεις με άλλα.
Γι’ αυτά δε βρίσκεις εύκολα την κατάλληλη λέξη για να αποδώσει το βάθος και την ποιότητά τους.
Για κάτι τέτοιο μιλάω.
Δεν ξέρω πώς ακριβώς να το πω με μία λέξη, μα μπορώ να το περιγράψω.
Δεν είναι έρωτας, γιατί δεν έχει ούτε τον εγωισμό, ούτε το πάθος, ούτε τις εντάσεις , ούτε το χτυποκάρδι που προκαλεί ο φτερωτός θεός.
Δεν είναι φιλία, γιατί μπορεί να λείπουν εκείνες οι ατελείωτες στιγμές παρέας, βόλτας, διασκέδασης, χαβαλέ.
Δεν είναι φιλία, γιατί δε χρειάζεται κολλητηλίκι για να το νιώσεις.
Δεν ξέρεις γιατί το νιώθεις, δεν εκλογικεύεται. Δεν μπορείς να βρεις την αιτία μέσα από τα πραγματικά δεδομένα.
Είναι μαλωμένο με οποιαδήποτε υποψία συμφέροντος ή συναλλαγής.
Μεγαλώνει αθόρυβα στην απουσία των προσδοκιών.
Εκφράζεται αυθόρμητα και αυθεντικά, χωρίς να περιμένει απάντηση ή ανταπόκριση ή ανταπόδοση.
Πηγάζει κατευθείαν από την άυλη ψυχή μας, αυτή που δεν ορίζουμε.
Δεν έχει κολλήσει ένσημα, δεν έχει προϋπηρεσία, δε θα το βρεις γραμμένο στην επετηρίδα, ούτε στη λίστα των επιλαχόντων.
Διατρέχει εκείνη τη νοητή διαδρομή που ενώνει μία ψυχή με μια άλλη, ενίοτε την αδερφή ψυχή. Αλλά όχι απαραίτητα.
Σκαρφαλώνει κι ύστερα πάλι γλιστράει σ’ εκείνη τη φανταστική τηλεπαθητική τοξωτή γέφυρα που τα «μεγάλα» – κατά το συνήθη αστεϊσμό- πνεύματα συναντώνται.
Το λένε «νοιάξιμο» και είναι ψυχοπαίδι της αγάπης.
Ναι, αυτό είναι το όνομά του.
Εσύ το βάφτισες, εσύ του έδωσες αυτό το όνομα, όταν πηγαία και ασυναίσθητα λες το «σε/τον/την νοιάζομαι».
Μπορεί να μην είναι φίλος σου, μπορεί να μην είναι ο καλύτερός σου φίλος.
Μπορεί να μην είναι μέλος της οικογένειάς σου, μπορεί να μην είναι ο ερωτικός σου σύντροφος ή να μην είναι ακόμη κάτι από όλα αυτά.
Για κάποιο λόγο, όμως, ανεξήγητο- καθώς η ψυχή δεν υπακούει σε «γιατί» και «επειδή»- εσύ τον νοιάζεσαι, θες μόνο το καλό του, διασθάνεσαι το κακό, θες να τον προστατεύεις και να είναι καλά.
Αυτό είναι το «νοιάξιμο». Καθαρό, μονομερές, απροϋπόθετο, βαθύ, πηγαίο, ξένο με τη σάρκα, ξένο με την ύλη, απόν από την καθημερινή τριβή.
Λέγεται νοιάξιμο και είναι ανυπόκριτο και διαρκές, όπως η αγάπη, γιατί είναι ψυχοπαίδι της, κι όσο μεγαλώνει της μοιάζει, μέχρι που γίνεται απλώς ένα ζωτικό όργανό της.

Ανθή Γεώργα

About Ανθή Γεώργα

Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.

View all posts by Ανθή Γεώργα | 88 posts