Κι ο μικρός ήρωας, αποφάσισε να ξεπηδήσει από το παραμύθι

Να πάψει πια να ειναι μια αβουλη δαχτυλοκουκλα καρφωμένη 
κι εγκλωβισμένη επάνω
σ’ ένα δάχτυλο νοχελικο,
ενός αδιάφορου χεριού 
να την κουνησει.

Να πάψει πια να κρύβεται 
πισω απ´ το γέλιο διψασμενων θεατών 
που αρνιουνται, κατηγορηματικά, 
να συμμετάσχουν 
σε μια διαδραστικη παράσταση.

Να πάψει να χαμόγελα, μηχανικά, μπροστά στη γελιοτητα, 
με σκοπό να επαινεί καθε πράξη της που αραδιαζει μονο λόγια.

Ξερεις,
αν ειναι να γελασεις μαζι της,
κοίταξε τουλαχιστον, να γελασεις 
με την καρδιά σου.
Να νοιωσεις τη χαρα 
να τραντάζει το στήθος σου.

Κοίταξε να γελασεις!

Και η μικρή δαχτυλοκουκλα,
εγινε, πλεον, γιγαντοκουκλα.
Και το δάχτυλο που τη στήριζε 
δεν αντέχει αλλο να τη σηκωνει.
Νοιώθει τον πόνο απο το βάρος της στον καρπό του χεριού του.

Το ξερεις.
Το νοιωθεις κι εσυ.

Σημερα το παραμυθι πρόβαλλε ξανα,
το εξώφυλλο του,
μηπως και διαβάσεις καλα τον τίτλο του.
Νοιώθει πως τον παρελειψες πριν άρχισεις να ξεφυλλίζεις τις σελίδες του, περνώντας τες, αδιαφορα, μια – μια.

Πάντοτε, όμως, τις ξεφυλλίζες,
με αγαπη
Κι αυτο ηταν που σε μπέρδεψε.
Αυτο που σ’ εκανε ν’ αδιαφορησεις 
για τις άσχημες πλοκές που σου ‘δίνε, γιατι ησουν σιγουρη πως στο τελος θα σ’ ανταμοιβε μ’ εναν ομορφο επίλογο.

Σημερα ξύπνησες με μια μικρή υποψία αυτου του τέλους.
Μα δε σου άρεσε.
Δε σου άρεσε που πρωταγωνιστούσες μονο εσυ σε αυτο το παραμυθι.

Δε σου άρεσε.

Κι αυτο σε εκανε ν’ απαρνηθείς 
το ρόλο σου.
Μα ειχε ξεμείνει το παραμυθι 
απο ήρωες.

Δεν ήθελες να εισαι μονη σου 
στη γνώση της πλοκής.
Ποτε η μνήμη σου δεν ειχε τόση χωρητικότητα για κακογραμμένες προτασεις που εκτοπιζαν τις όμορφες.
Κι ας σου άρεσε να συλλέγεις πληροφορίες για να συνεχίζεις 
ν’ αυτοσχεδιαζεις μπροστά στους θεατές καθε φορά που ο συγγραφέας του παραμυθιου ξεμενε απο έμπνευση.

Σημερα υποπτευθηκες το άσχημο τελος του.
Μα οσο κι αν οι άσχημες πλοκές αγκάλιασαν τα συναισθηματα σου,
φανηκε αδύνατον ν’ αλλάξεις 
τον επίλογο του.

Ελινα Δερμιτζογλου