Στο λυκόφως των Θεών και των δαιμόνων

Στο λυκόφως των Θεών και των δαιμόνων, σε ένα παράλληλο σύμπαν, κάπου στα δίδυμα φεγγάρια ανάμεσα,  εκεί στο μονοπάτι του πόθου.

Εκεί ζωγραφίζει ο έρωτας με κόκκινες κορδέλες χαμόγελα. Κρασί γεμίζει κατακόκκινο την κανάτα του και κερνάει σε βαθιά ποτήρια ηδονής την αγάπη. Μουδιάζει το κορμί από μελωδίες της καρδιάς.
Διαβαίνεις στα κρυστάλλινα παλάτια και φτάνεις σε μια μυστικιστική ταύτιση με τα θεία να αγγίξουν τα χείλη λαχταρούν το άγιο δισκοπότηρο.
Ντελίριο στον κήπο των αισθήσεων, υπέρτατη εξύψωση, αρχέγονος δρόμος για το ανυπέρβλητο πάθος.

Και περνάς στην γειτονιά των ονείρων εκεί που οι πεθυμιές παίζουν κρυφτούλι με τις σκέψεις.
Ζωγραφίζεις με χρώματα λάγνα πάνω στον καμβά της ύπαρξης σου φόντα ελπίδας σε καλωσορίζουν οι υποσχέσεις με κέρασμα πειρασμού.

Οι πύλες της έκστασης ανοίγουν, πάλλεται μέσα σου η προσδοκία καθώς φτάνεις σε προαύλια ιερών ναών του έρωτα. Πάμπολλες απολαύσεις της σάρκας βρίσκουν καταφύγιο στις ελκυστικές φαντασιώσεις του νου.
Αμαρτία και λύτρωση, άγιος και δαίμονας σε συμπόσια μέθης στο τραπέζι του ουρανού. Σκλάβος και πορθητής κυρίαρχος. Είναι που χορεύει η καρδιά βαλς με την αγάπη, ολοκαύτωμα, παρανάλωμα πυρός στο λυκόφως των Θεών.

Και κεντούν οι μοίρες με χρυσοκλωστές μοιραία πάθη. Μαγικά φίλτρα προσφέρουν για να αιχμαλωτίσουν στιγμές. Κάπου εκεί καιροφυλακτούν χίμαιρες κακιωμένες, πληγές να χαράξουν στην ψυχή, όνειρα να ρημάξουν, χαρές να μην δεσπόζουν στις καρδιές καθώς ιχνογραφεί ο πόνος στην είσοδο της κολάσεως, λαβωματιές κόκκινες να γευτούν η πίκρα και ο θρήνος.

Γίνεται η φωλιά του έρωτα γέφυρα του στεναγμού. Βαμπίρ κάνουν αφαίμαξη το πορφυρό του πάθους των αρχαγγέλων το ζεϊμπέκικο το αφήνουνε μισό. Ακράτητη αξίωση ο έρωτας αβύθιστος μένει στον Τιτανικό του στον υγρό τάφο παντοτινά ζει. Στις καρδιές αιώνια βασιλεία χρίζει την αγάπη…

Μέλη Φωτιάδου