Από το ¨Σταμάτα να με ταξιδεύεις¨ στο ¨Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ¨
Σάββατο απόγευμα… Κάπου, κάποιος χάνεται σε καλοκαιρινά ηλιοβασιλέματα, κάποιος άλλος υπομένει σε ανήλιαγα υπόγεια, κάποιος ελπίζει να απελευθερωθεί απ΄τα δεσμά του, κάποιος άλλος μισεί τις χαοτικές του ελευθερίες και ΄συ εδώ. Απέναντί μου. Με γατζωμένα τα δυο σου μάτια επάνω στα χείλη μου να γυρεύεις απαντήσεις που δεν γεννήθηκαν ακόμα. Αγκιστρωμένος από πάνω μου σαν το παιδί που κρατάει με δύναμη την ποδιά της μάνας του να μην του φύγει. Να ευθυγραμμίζεις , τέλεια, συναίσθημα και παράπονο διερωτόμενος γιατί εμείς οι δυο δεν πήγαμε ποτέ μαζί ένα κανονικό ταξίδι… Μα τόσα ταξίδια κάναμε ανοίγοντας πανιά στα ακροδάχτυλά μας…Και όταν κλείσαμε τα μάτια αποκαμωμένοι από τις μύριες διαδρομές είδαμε μαζί τα πιο ωραία όνειρα.
Εμείς ξεκινήσαμε με το “Σταμάτα να με ταξιδεύεις”, συνεχίσαμε με το ” Ταξίδεψέ με” και καταλήξαμε στο “Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ”… Τι να τα κάνεις μετά τα πλοία, τα αεροπλάνα και τα τραίνα όταν με μια βαρκούλα χάρτινη, δυο σώματα και τρία τραγούδια πήγες σε μέρη που αυτά δεν θα σε πήγαιναν ποτέ; Για πες μου, περίμενες τόσο ουρανό σε μιας σταλιάς υπόγειο δωμάτιο; Και τόση ευωδιά σε μια άοσμη, αδιάφορη καθημερινότητα; Περίμενες τόσο ήλιο σε κάτι που έμοιαζε θεοσκότεινο; Και τόσο σκοτάδι σε κάτι που -πίστευες- θα αγιάσει; Περίμενες ότι θα ανθίζουν τόσες πολλές, λευκές ευτυχίες σε χώμα κατάξερο; Και σε επίγεια χαμόγελα τη γέννηση μικρών θεών; Ένα κρεβάτι-θάλασσα ατελείωτη και χέρια-κουπιά να σε οδηγούν σε μέρη απάτητα;
Εμείς ταξιδέψαμε μαζί στ΄ορκίζομαι ! Ως τα πέρατα του κόσμου φτάσαμε ! Με εισητήρια τις ανάσες μας είδαμε εδάφη παρθένα που κανείς άλλος δεν είδε ποτέ. Μαζέψαμε κοράλια από μυστικές παραλίες που δεν τις ζύγωσε ποτέ κανείς. Και όταν τα βλέμματα στρέψαμε στο ταβάνι του δωματίου είδαμε μαζί τον πιο έναστρο ουρανό ! Γιατί, ξέρεις, όσο και αν μας τρομάζει η νύχτα που κουβαλάμε στις πλάτες μας, όσο και αν ακούμε το μέσα μας να ουρλιάζει όταν βραδιάζει, όσο και αν οι σκιές στήνουν χορό μεσ΄το κεφάλι μας, το σκοτάδι που ζω εγώ μαζί σου ξεχειλίζει αστέρια.
Γι΄αυτό σου λέω, τα ταξίδια που κάναμε εμείς μαζί είναι τα πιο μακρινά, τα πιο φωτεινά και τα πιο ονειρεμένα… Έλα λοιπόν ! Κλείσε τα μάτια σου, δωσ΄μου τα χέρια σου και πάμε ακόμα ένα ταξίδι !
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
