Δύσκολες οι σχέσεις σήμερα. Ακατόρθωτη μοιάζει η επικοινωνία με ουσία, διάρκεια, αμοιβαιότητα. Οι άνθρωποι μιλάνε, νιώθουν, ζουν. Μόνο που ο καθένας φαίνεται πως ‘λειτουργεί’ για τον εαυτό του. Μιλάει για τα όνειρά του, προβάλλει τα ‘θέλω’ του, τα συναισθήματά του. Τα δικά του όμως, μόνο. Δεν ακούει τον άλλο, δεν τον αισθάνεται, δεν τον υπολογίζει.
Υποτίθεται πως ψάχνει συνοδοιπόρο, αλλά δεν απλώνει το χέρι του να κρατήσει ένα άλλο. Κι αν το κάνει ή δεν βρίσκει διαθέσιμο ή το κάνει από υπολογισμό και συμφέρον. Αν τύχει δε και πρέπει να ανοίξει την καρδιά του, χάνεται η λαλιά του, βουβαίνεται. Δεν μπορεί να εκφραστεί. Διστάζει, σταματάει πριν καν αρχίσει. «Γιατί εγώ πρώτος;», «Ας κάνει αυτή μια πρώτη κίνηση», «Τι;;; εγώ φταίω;» Κι άλλα παρόμοια κλυδωνίζουν τις σχέσεις κι αναταράσσουν τις ψυχές.
Αντί να έρθουν οι άνθρωποι κοντά ο ένας στον άλλο, απομακρύνονται, χάνονται τυλιγμένοι στην ομίχλη του ‘εγώ’ τους. Τείχη ορθώνονται ανάμεσά τους και συρματοπλέγματα ‘ματώνουν’ τις καρδιές που τολμούν να υπερβούν τα εμπόδια και να προχωρήσουν. Συνεχίζουν όμως, δεν σταματούν. Κι ας μαζεύουν κομμάτια σε κάθε τους προσπάθεια. Κι ας σχίζονται οι σάρκες τους. Κι ας γίνονται ένα τα δάκρυα με το αίμα τους. Εκείνες αν και δυσεύρετες πλέον δεν πτοούνται. «Κορίτσι μου», ψιθυρίζει η μια καρδιά, «Αγόρι μου» η άλλη.
Πόσο όμορφα ηχούν αυτές οι λέξεις! Τρυφερότητα, αγάπη, παιδικότητα, ανεμελιά και συνάμα μια αναγνώριση ευχάριστα κτητική. Και είναι αυτή η θέρμη των συναισθημάτων που επουλώνει κάθε πληγή και τη γιατρεύει. Ο άνθρωπος όμως σήμερα αδυνατεί να κατανοήσει, να προσφέρει, ν’ αγαπήσει.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ’ αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής…..
