Η ζωή συνεχίζεται (τη μέρα)
Η ζωή συνεχίζεται.
Ναι!
Με βρίσκεις σύμφωνη.
Συνεχίζεται με φωτεινούς διαδρόμους
προς την έξοδο και λευκές μέρες με στίγματα φιλιών.
Όλα περνάνε,
όλα ξεχνιούνται
και όλοι μπορούν να προχωρήσουν.
Δεν είναι ότι εγώ δε μπορώ.
Ξέρεις ποιο είναι το θέμα μου όμως;
Δε γουστάρω να συνεχίσω.
Προσωρινά τουλάχιστον.
Μπορεί αύριο να χω αλλάξει γνώμη.
Όχι σήμερα όμως.
Είναι αυτό το βίτσιο του ανθρώπου,
που συνηθίζει να γίνεται βδέλλα
σε ότι μπορεί να τον πληγώσει,
χωρίς να μετράει το κόστος,
χωρίς να λογαριάζει τις ζημιές.
Το βίτσιο να το ζεις και όπου βγει.
Ήμουν πάντα αισιόδοξη.
Παρά πάνω μάλλον απ’ότι άντεχα.
Σίγουρη για μένα, με αρκετό τσαμπουκά
ώστε να στεκομαι στα πόδια μου.
Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Πες ότι θες, σήμερα όμως άσε με να κάνω παρέα
με τη θλίψη μου.
Δεν τα λέμε συχνά και απόψε την έχω ανάγκη.
Έτσι θέλω!
Δε θα σου δώσω λογαριασμό!
Με καταλαβαίνει, μ’αγκαλιάζει και με σκεπάζει αν δει πως κρυώνω.
Θα περάσει το βράδυ.
Τη μέρα θα μαι πάλι αυτή
που γνώρισες,
σ’εκείνη την πλατεία.
Εκείνη η ανέμελη που φορούσε το πιο όμορφο χαμόγελό της
για να σε προσεγγίσει.
Τη μέρα,
θα συζητάω, θα γελάω,
θα λέω δεν πειράζει.
Έμαθα να προσποίουμαι καλά
ότι είμαι άνετη.
Έμαθα να μη δειλιάζω και να το παίζω δυνατή.
Ζήτα μου ότι θες τη μέρα.
Όχι όμως το βράδυ.
Το βράδυ είναι δικό μου.
Μπορεί να με δεις να κλαίω.
Χρόνιο ελάττωμα.
Μπορεί να μη με δεις και καθόλου.
Δε με νοιάζει καν.
Το βράδυ είναι δικό μου γαμώτο.
Πάψαμε να μοιραζόμαστε τα βράδια μας.
Βαλέρια Γιώτη
