Ξημέρωσε.
Μια απόκοσμη λιακάδα κυριαρχεί.
Μια γλυκιά θέρμη αγκαλιάζει τρυφερά το κορμί μου
μα μέσα μου μια καταιγίδα μαίνεται.
Έξω, κελαηδά ένα αηδόνι.
Ένας λυπητερός σκοπός πλημμυρίζει την πλάση.
Μια μελωδία βάλσαμο των πονεμένων.
Κάπου ένα λεχούδι φωνάζει.
Ίσως του λείπει η ζεστασιά της μητέρας του.
Ίσως πάλι ετοιμάζεται για τον κόσμο.
Μια γυναίκα ατενίζει αφηρημένα έξω απ’ το παράθυρο.
Μια κοπέλα χαμογελά παιχνιδιάρικα σε έναν ψηλό νεαρό.
Εκείνος την αγκαλιάζει τρυφερά και χάνονται γελώντας.
Τόσοι άνθρωποι τριγύρω
καθείς με το δικό του φορτίο.
Κι εγώ ένας παρατηρητής,
ένα απρόσωπο τρίτο πρόσωπο.
Ίσως τ’ αηδόνι για μένα τραγουδάει.
Ίσως κάπως να ένιωσε τη θλίψη μου.
Ένα δάκρυ χύνεται και γλιστράει στον λαιμό μου.
Μια δροσερή σταγόνα που απειλεί να με πνίξει.
Ποιος είπε ότι οι παρατηρητές δεν έχουν συναισθήματα;
Φιλίνα Ιγνατιάδου
