Σε μια συνάντηση του εγωισμού και της αγάπης
Δυο άγνωστοι θεωρητικά συναντήθηκαν κάποια στιγμή πρόσωπο με πρόσωπο. Δεν είχαν ανταμωθεί ποτέ εκ του σύνεγγυς, αν και κάποια πράγματα τους ένωναν βαθιά.
Σε ένα σταθμό τραίνων λοιπόν βρέθηκαν να κάθονται δίπλα δίπλα, περιμένοντας το επιβατικό συρμό.
-Καλησπέρα σας, περιμένετε ώρα; ρώτησε η κοπέλα.
– Έχω κάμποση ώρα εδώ, αλλά αργεί να περάσει. Αλλά εντάξει δεν βιάζομαι κιόλας
Σιώπησαν, μα ο καθένας κοίταγε αν έρχεται το τραίνο, με διαφορετικό τρόπο. Η κοπέλα φαινόταν ανυπόμονη με μάγουλα σαν αναψοκοκκινισμένα από την προσμονή. Ο δε άλλος αν και φαινομενικά αδιάφορος, με μια πιο προσεχτική ματιά καταλάβαινες πως είχε χάσει κάθε γραμμάριο υπομονής.
Κάποια στιγμή ακούστηκε το κορίτσι.
-Ξέρετε το συγκεκριμένο όχημα που περιμένουμε, περνάει από τα πιο όμορφα μέρη, μέχρι τον προορισμό. Μα το θεό πιστεύω πως μέσα σε αυτό δημιουργείται μια υπέροχη μαγεία.
-Ναι εντάξει καλό είναι. Αλλά τα πράγματα δεν πρέπει να τα μεγαλοποιούμε. Διότι είτε θα απογοητευτούμε κάποια στιγμή, είτε θα φανούμε έρμαιο τους.
Ακούγοντας αυτά τα λόγια η νεαρή ένιωσε λύπη, όχι για την ίδια μα για εκείνον. Της φάνηκε ακατανόητο να βλέπει πως θέλει να επιβιβαστεί ο άνδρας στο όχημα το συγκεκριμένο. Κι από την άλλη..
Αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη σκέψη της, το τραίνο είχε μόλις φτάσει. Σηκώθηκε χαμογελαστή να μπει σε αυτό, μα ο νεαρός δίπλα δεν κούνησε.
-Δεν θα ανεβείτε;
-Όχι, ίσως μπω στο επόμενο.
Χριστίνα Ρογκάκου
"Καταγόμενη από την Μάνη θεωρητικά θα έπρεπε να έχω ένα δυναμικό χαρακτήρα, κάτι όμως που πάντα έρχεται σε σύγκρουση με τα χαρακτηριστικά του ζωδίου μου “Καρκίνου”. Αθεράπευτα ρομαντική και ονειροπόλα!! Με μια ροπή προς τα ρίσκα και φανατική ακόλουθος της τάσης για την απόκτηση του άπιαστου. Πάντα λάτρευα το να γράφω μιας και με αυτόν τον τρόπο μπορούσα να εκφράσω πάντα τις σκέψεις μου πολύ καλύτερα από το να χρησιμοποιώ τα λόγια! Ερωτευμένη με την ζωή και ανοιχτή στο ότι μπορεί αυτή να μου δώσει."
