Τα χέρια που βοηθούν είναι ιερότερα από εκείνα που προσεύχονται
Τώρα τι να γράψω εγώ;
Για το πόσο φριχτές στιγμές ζούμε; Το πόσο κρίμα είναι που χάθηκαν τόσες ψυχές; Για την ανείπωτη φρίκη που ζει η χώρα μας τα δύο τελευταία 24άωρα; Για τις καμμένες εκτάσεις; Για τα απανθρακωμμένα ζώα; Για την πατρίδα μας που την τρώνε λίγο-λίγο σαν καρκίνος ; Να βρίσω πολιτικούς; Να αποδώσω ευθύνες; Να χτυπήσω αλύπητα τα πλήκτρα του πληκτρολογίου μου ουρλιάζοντας σιωπηλά για τα τόσα κρίματά μας; Τι;
Θα μπορούσα να γράψω για όλα αυτά αλλά ξέρεις κάτι;
Δεν θέλω. Δεν έχω το κουράγιο. Άλλωστε αυτές τις μέρες έχω διαβάσει τόσα και τόσα για την τραγωδία αυτή ,τόσο τέλεια διατυπωμένα που έχω καλυφθεί πλήρως. Με έχουν καλύψει οι “προλαλήσαντες”. Σε όλα. Στη θλίψη, στην οργή, στην αγανάκτιση, στον πόνο. Έχω κλάψει πολύ πάνω από το κινητό μου διαβάζωντας είτε άρθρα, είτε τις εξελίξεις της κατάστασης. Κανονικά ήθελα να σιωπήσω. Να κατεβάσω το κεφάλι, να κλειστώ στο καβούκι μου και να κλαίω μόνη μου. Τελικά αποφάσισα να μην το κάνω. Νιώθω ότι μέσα από τα γραπτά μου έχω την ευκαιρία να μεταδώσω ένα μήνημα.
Έχω “φωνή”. Μικρή, φωνή αδύναμη αλλά φωνή. Και με αυτή τη φωνή θα γράψω. Θα μπορούσα να ασχοληθώ με όλες αυτές τις βλακείες που έχω δει αυτές τις ώρες στο διαδύκτιο, να θυμώσω που κάποιοι κατηγορούσαν κάποιους για το ότι ανεβάζουν χαρούμενα ποστ την στιγμή της τραγωδίας. Θα μπορούσα να νευριάσω με τους άλλους που κατηγορούν το συνάφι μου , τους “ποιητάδες” όπως μας αποκάλεσαν, ότι γράφουμε για να πάρουμε “μπράβο”. Δεν θα το κάνω. Δεν θα γράψω -καν- για το πόσο πόνο μου έχει προκαλέσει το μένος των ανθρώπων που κοιτούν να βγάλουν τα μάτια τους τέτοιες ώρες αντί να κάνουμε κάτι για να σταματήσουν να κλαίνε τα μάτια των συνανθρώπων μας. Εγώ σήμερα σου γράφω για να σε αφυπνίσω. Συνέβη κάτι τραγικό. Ανθρώπινες ζωές χάθηκαν άδικα, δάση, ζώα, περιουσίες. Είμαστε όλοι συντετριμένοι. Σίγουρα ούτε στο ελάχιστο δεν μπορούμε να διανοηθούμε τον πόνο των ανθρώπων που έχασαν κάποιον δικό τους, που είδαν το σπίτι τους να γίνεται στάχτες σε λίγα λεπτά, που κυνδυνεύουν στα νοσοκομεία, αλλά πονάμε. Δεν έχει μέτρο ο πόνος. Κάθε ένας τον βιώνει διαφορετικά. Είτε κλεισμένος στον εαυτό του, είτε καταθέτοντας ψυχή σε ένα χαρτί Α4, είτε γεμίζοντας το λευκό κενό του τοίχου του, διαδυκτιακά.
Όμως, όσο σκληρό και αν ακούγεται ή διαβάζεται αυτό, η ζωή συνεχίζεται. Σερνόμενη μεν, αλλά συνεχίζεται. Και επειδή συνεχίζεται, και επειδή εμείς είμαστε εδώ ακμαίοι και δυνατοί και επειδή εμείς μπορούμε, ας σταματήσουμε να κλαίμε με το κεφάλι σκυφτό. Ας ορθώσουμε ανάστημα . Ας ανασκουμπωθούμε και ας βοηθήσουμε. Το να κλαίμε θρηνώντας τα θύματα δεν βγάζει πουθενά. Είναι τεράστιο κρίμα που χάθηκαν τόσες ζωές. Όμως υπάρχουν και οι πληγέντες. Άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα αυτή τη στιγμή. Γι΄αυτό σου γράφω τώρα. Σήμερα ξημέρωσε μία άλλη μέρα. Μάυρη επίσης. Αλλά καινούργια. Ας διαβάσουμε τις λίστες που καταγράφουν τι χρειάζονται οι πυρόπληκτοι. Ας προσφέρουμε ό,τι μπορούμε. Μία σακουλίτσα με τρόφιμα, ένα γάλα, φαρμακευτικά είδη. Ξέρω ότι πολλοί το έχουν κάνει ήδη και δεν περίμεναν την δική μου παρότρυνση, άλλωστε η Ελληνική ψυχή , στα δύσκολα γίνεται ψυχάρα ! Ένα γίνονται όλες οι ψυχές και αγκαλιάζουν τα αδέρφια τους ! Το ξέρω και είμαι πολύ περήφανη γι΄αυτό ! Όμως εγώ νιώθω υποχρεωμένη να το φωνάξω: Ας βοηθήσουμε παιδιά ! Με όποιον τρόπο μπορεί ο κάθε ένας ! Αίμα ! Ας δώσουμε αίμα ! Σπίτια ! Όποιος μπορεί να διαθέσει. Εθελοντισμό.Οτιδήποτε αυτές τις ώρες βοηθάει. Στο λέω εκ΄πείρας.
Όταν το 2003 πήρε φωτιά το σπίτι μου και κόντεψα να γίνω παρανάλωμα του πυρός, όντας μόνη μου ενώ κοιμόμουν με βοήθησαν πολλοί. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη Σοφία , ένα κορίτσι, μια γειτονοπούλα που περνούσε τυχαία εκείνη την ώρα έξω από το σπίτι μου και μπούκαρε μέσα με θάρρος για να σβήσει την φωτιά…Τι να σβήσει, καιγόταν όλο το δωμάτιο. Όμως προσπάθησε. Την αγάπησα από τότε. Έγινε φίλη μου. Με πήρε σπίτι της, με περιέθαλψε όσο η μάνα μου μάζευε αποκαϊδια. Μου σκούπισε τα δάκρυα όταν πια μπόρεσα και έκλαψα μετά το σοκ. Με τάϊσε, μου έδωσε νερό. Μου έκανε αστεία αναγκάζοντάς με να σκάσω -έστω- και ένα καταναγκαστικό δείγμα χαμόγελου.Και όταν διπλώθηκα πια από τους πόνους στο στομάχι από τη στεναχώρια με αγκάλιασε. Μου είπε να πάμε στο νοσοκομείο επειδή έβηχα πολύ και μίλησε εκείνη στους πυροσβέστες που έκαναν άπειρες ερωτήσεις και εγώ σαν όρθιο ρετάλι δεν μπορούσα να απαντήσω σε τίποτα. Δεν πρόκειται ποτέ να το ξεχάσω. Όπως και δεν θα ξεχάσω γνωστούς και συγγενείς που μας βοήθησαν να ξαναστήσουμε το σπίτι μας. Είτε με οικονομική βοήθεια , είτε με ψυχολογική, είτε με έναν λόγο. Αυτή είναι μία ιστορία για την οποία δεν μιλώ ποτέ. Την έχω κρύψει στο βάθος του μυαλού μου. Ήταν η άμυνά μου για να γλιτώσω τον ψυχολόγο και να μην με στοιχειώσει. Τώρα την καταθέτω. Όχι γιατί έχω το θράσος να συγκρίνω την δική μου περίπτωση με αυτή την τραγωδία. Αλλά για να τονίσω πόσο σημαντική είναι η βοήθεια, η παραμικρή βοήθεια αυτές τις ώρες.
Η οποιαδήποτε βοήθεια, δεν έχει σημασία αν είναι μικρή ή μεγάλη. Μπορεί να είναι και ένα χτύπημα στον ώμο. Αν όμως βγαίνει από την καρδιά και είναι ουσιαστικό βοηθάει. Μπορεί να είναι μια αγκαλιά. Τις λίστες, λοιπόν, παιδιά ! Τέρμα τα δάκρυα ! Τις λίστες ! Συμβουλευτείτε τις λίστες και τρέξτε να δώσετε ό,τι μπορείτε ! Τρόφιμα, γάζες, αίμα, την ψυχή σας, μια αγκαλιά, μια κουβέντα συμπαράστασης. Αυτό μετράει τώρα. Οι άνθρωποι. Οι εναπομείναντες. Οι πληγές τους. Να τις γιατρέψουμε παιδιά ! Τις πληγές των ανθρώπων ! Να τις γιατρέψουμε ! Όλοι μαζί ! Αυτό μετράει τώρα…Όλα τα άλλα δεύτερα και περιττά. Και όταν μείνουμε μόνοι μας το βράδυ, όταν μάρτυρας θα είναι μόνο το μαξιλάρι μας, τότε ας κλάψουμε…Για τις πληγές των ανθρώπων…
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
[…] Search […]