1 χρόνος διαδικτυακής γραφής

Από μικρούλα με θυμάμαι να παίζω με τις λέξεις, να προσπαθώ να γράψω τραγούδια, στίχους και ποιήματα, να αποτυγχάνω παταγωδώς γελώντας με τις δημιουργίες μου και να προσπαθώ ξανά και ξανά. Με γέμιζε η ενασχόληση μου με τη γραφή, μου έδινε την εντύπωση πως οι λέξεις μπορούν να με γιατρέψουν. Τα παιδικά μου αυτά πονήματα τα έχω φυλαγμένα σε ένα παλιό συρτάρι -λίγο σκονισμένο, λίγο άδειο- να μου υπενθυμίζουν το αθώο μου παιδικό πείσμα να συνεχίσω να προσπαθώ να καταγράφω τις σκέψεις μου.
Μετά μεγάλωσα λιγάκι, έσπασα τα στυλό μου και εναπέθεσα τις πένες μου σε ένα αραχνιασμένο ράφι, να ξεχαστούν μαζί με τις προσδοκίες μου. Άρχισα να φοβάμαι τις λέξεις, να τις αντιμετωπίζω σαν τέρατα που μόνο σκοπό τους είχαν να με τυραννήσουν, να με βασανίσουν και να με σκοτώσουν. Εγώ τις σκότωσα πρώτη, πισώπλατα, δεν τους έδωσα καν την ευκαιρία να με αποχαιρετήσουν. Μετά όμως οι λέξεις με εκδικήθηκαν… Έγιναν σκέψεις που ταλάνιζαν το νου μου καθημερινά, ανελλιπώς και εγώ απέλπιδα τις άφηνα να με εκφοβίσουν, να με κυριέψουν. Τότε, ούσα ανώριμη, δεν ήξερα πως μπορούσα να τις διώξω μακριά, αν απλώς τις αποδεχόμουν. Κρατούσα στα χέρια μου το όπλο για να τις ξορκίσω μα έτρεμα, φοβόμουν να το χρησιμοποιήσω.
Μέχρι που μια μέρα κατέρρευσα και ξέσπασα. Πήρα ένα παλιό στυλό και μια λευκή κόλλα αναφοράς και… έγραψα! Οι λέξεις που φοβόμουν, που αρνούμουν να ξεστομίσω, που ντρεπόμουν να αποκαλύψω έρρεαν από μέσα μου όπως ακριβώς έρρεε το μελάνι στο λευκό χαρτί. Δεν με θυμάμαι να σκέφτομαι, μόνο να γράφω. Να γράφω μέχρι να νιώσω ελεύθερη! Όταν σχημάτισα την τελεία στο γραπτό μου με κατέκλυσε ένα αίσθημα ευφορίας και ηρεμίας. Αναρωτιόμουν τι στο καλό φοβόμουν και με κρατούσε πίσω από τον κόσμο της γραφής. Κι έτσι προέκυψε το πρώτο μου πόνημα μετά από χρόνια αποχής και φόβου να εκφραστώ. Μετά από αυτό οι λέξεις συνέχισαν να βγαίνουν αβίαστα από μέσα μου και να με γεμίζουν συναισθήματα κλέβοντάς μου τον πόνο και τη λύπη…

Μα γιατί τα γράφω σήμερα όλα αυτά; Ίσως γιατί με έπιασε μια γλυκιά μελαγχολία, μια νοσταλγία για το παρελθόν. Ίσως γιατί σήμερα κλείνω ένα χρόνο διαδικτυακής γραφής. Ένα χρόνο γεμάτο με σημάδια μελανιού και γραμμάτων. Δεν είναι και κανένα κατόρθωμα να γράφεις διαδικτυακά, θα έλεγα πως είναι απλά μια απόφαση, μια στιγμή θάρρους. Γιατί πρόκειται είτε για θάρρος είτε για ανοησία να εκθέτεις τον εαυτό σου, τα συναισθήματά σου, τον κόσμο σου σε αγνώστους. Κατάλαβα όμως, πως μετά από λίγο καιρό, αυτοί οι «άγνωστοι» σε γνωρίζουν καλύτερα από τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτοί οι «άγνωστοι» γίνονται το σπίτι σου.
Δεν είναι άξιο συγχαρητηρίων το ότι γράφω. Δεν είναι αυτός ο λόγος που εκθέτω τις σκέψεις μου. Είναι που δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, που νιώθω να πνίγομαι αν δεν εκφράζομαι. Δε γνωρίζω που θα με βγάλει αυτό μου το ταξίδι ούτε ποια θα είναι εξέλιξη μου στη μετέπειτα ζωή μου. Όμως σήμερα μου αρκεί που για ακόμα μια φορά εξέθεσα τις σκέψεις μου γραπτώς. Μου αρκεί που δε φοβήθηκα να μιλήσω για όσα με πονούν. Μου αρκεί που γράφω κι αυτό θα συνεχίσω να κάνω. Δε ξέρω αν στερέψω αύριο, σε μια βδομάδα ή σε δέκα χρόνια, μα σήμερα οι λέξεις δε με εγκατέλειψαν. Συγγνώμη εαυτέ μου που σου στέρησα τη δύναμη σου, όταν με εκλιπαρούσες να σε βοηθήσω. Συγγνώμη λέξεις μου που σας σκότωσα πρόωρα και δε σας επέτρεψα να με βοηθήσετε. Σήμερα όμως, σας ευχαριστώ που με συντροφεύσατε. Σήμερα όμως, σε ευχαριστώ εαυτέ μου που δε φοβήθηκες να εκφραστείς.

14 Δεκεμβρίου 2018 – 14 Δεκεμβρίου 2019
Φιλίνα Ιγνατιάδου

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *