Ας μην μείνουμε Θεέ μου αριθμοί!
Ας πάψουμε να γκρινιάζουμε για όσα δεν έχουμε, αυτά που γίνονται στάχτη σε λίγα λεπτά. Ας φορέσουμε ανθεκτικά παπούτσια για να προσπεράσουμε το χρόνο.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί στρέφουμε το βλέμμα στον ουρανό, όταν αυτός μας πλακώνει, ζητώντας έλεος.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί προσπαθούμε να αναδειχθούμε μέσα από τον πόνο των άλλων.
Και αν τα παπούτσια μας είναι μια χαρά στα πόδια μας, γιατί δεν σκεφτόμαστε πως θα ήταν αν έμοιαζαν ξένα, μεγαλύτερα και βρόμικα.
Δεν θα πάψω ποτέ να λέω πως ερχόμαστε και φεύγουμε γυμνοί.
Όχι δεν προσποιούμαι την καλή της ιστορίας μα είμαι μια από τις θυμωμένες της ιστορίας. Εκείνης που παρατηρεί μέρες τώρα.
Πάνω από τις δικές μας αναρτήσεις, υπάρχει η αξιοπρέπεια εκείνων που σφίγγουν τα δόντια και συνεχίζουν. Ας την σεβαστούμε!
Όχι αναπαράγοντας ειδήσεις και μεταφέροντας την δήθεν λύπη μας, αυτή μάλλον δεν έχει αγκαλιάσει την πόρτα μας.
Αν ανήκουμε στους «τυχερούς» αυτή τη φορά…
Κανείς δεν ξέρει την επόμενη.
Και όχι, δεν κινδυνολογώ, ούτε προβλέπω.
Ούτε ανήκω στους σωστούς του κόσμου τούτου.
Μα σιχαίνομαι να διακρίνω την προβολή μέσα από τον ανθρώπινο πόνο. Καλά κάνουμε και συνεχίζουμε γιατί έτσι πλασμένος ο κόσμος μας, έτσι είναι η φύση των ανθρώπων.
Μα αν δεν θέλουμε ακόμα και τώρα να προσφέρουμε μια ανοιχτή αγκαλιά, με ότι αυτή συνεπάγεται, ας σιωπήσουμε καλύτερα.
Καλή η υποτιθέμενη στεναχώρια, μα ας σταματήσουμε το επόμενο λεπτό να ψάχνουμε τι θα αγοράσουμε προς ικανοποίηση της φιλαρέσκειας μας.
Ας μην μείνουμε άλλη μια φορά αριθμοί, που λιθοβολούν εκείνους που δεν έπραξαν, αφού δεν το κάναμε οι ίδιοι!
Γιατί, είμαστε υπεύθυνοι μαζί με τους «άλλους» και όχι οι «άλλοι» μοναχοί τους.
Ας γίνει το μέτρημα εκείνων που απουσιάζουν, η αρχή της ελπίδας, όσο προλαβαίνουμε.
Μόνο να μην ξεχάσουμε ποτέ πως άδεια είναι τα χέρια μας όταν ερχόμαστε και με άδεια χέρια φεύγουμε.
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
