Κάποια στιγμή θα ξυπνήσεις από το λήθαργο και θα αναρωτιέσαι που είχες χαθεί τόσα χρόνια.
Έθαψες ολόκληρο το είναι σου πίσω από εμμονές που τις άφηνες κάθε μέρα να μεγαλώνουν.
Απλώνονταν σαν χταπόδια γύρω από το κορμί σου και δεν έκανες τίποτα να απαγκιστρωθείς από επάνω τους.
Ένα παραμύθι με φαντάσματα το κούρνιαξες στο μυαλό σου και το έγνεθες τόσο πολύ που κατάφερες να το κάνεις να μοιάζει με ζωή.
Αυτή τη ζωή που εσύ την έζησες κοροϊδεύοντας τον εαυτό σου.
Πίστεψες το ψέμα που έφτιαξες.
Έζησες μέσα σε ένα πεθαμένο παρελθόν επειδή ήθελες να κρατήσεις πεισματικά ανθρώπους μέσα στο μυαλό σου γιατί φοβόμουν να τους χάσεις.
Αναλώσιμοι είναι οι άνθρωποι, ξύπνα.
Δεν το έμαθες αυτό;
Τελειώνουν κάποτε.
Τους προσπερνάμε και συνεχίζουμε παρακάτω.
Δεν είναι οικόπεδα για τους έχουμε κτήμα μας.
Σήμερα αγαπάνε, αύριο ξεχνάνε.
Σήμερα γελούν, αύριο κλαίνε.
Σήμερα ζουν, αύριο πεθαίνουν.
Τίποτε δεν είναι για χόρταση.
Μόνο στιγμές πάρε από εκείνους και όσα “σήμερα” σου χαρίζουν.
Το αύριο είναι μακρινή λέξη και τόσο επιπόλαιη για εκείνους που κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα.
Οι εμμονές σε ερήμωσαν.
Τις κλείδωσες στην ψυχή σου αφήνοντας απ’ έξω την ζωή.
Μην κυνηγάς φαντάσματα γιατί δεν τα βλέπεις, είναι αόρατα όπως είναι όλα αυτά που φυλάκισες μέσα στο μυαλό σου.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
