Οι άγνωστοι που συναντάμε στα ΜΜΜ
Ξημέρωσε, το ξυπνητήρι χτύπησε, ετοιμάστηκες, έφυγες. Η μέρα γεμάτη μέχρι το βράδυ σε περιμένει, να την «ακολουθήσεις». Έφτασες στην στάση του λεωφορείου, πιστός στο καθημερινό ραντεβού μαζί του, περιμένεις. Κρύο έχει σήμερα, σφίγγεις το μπουφάν πάνω σου. Δίπλα σου μια μαμά με το κοριτσάκι της, το σφίγγει στην αγκαλιά της και η σχολική τσάντα δίπλα τους «μαρτυρά» τον προορισμό τους. Αργεί όμως το λεωφορείο, ξανά σήμερα.
Δέκα λεπτά αργότερα φτάνει, σκέφτεσαι «πω πω θα καθυστερήσω». Το πιτσιρικάκι δίπλα σου τραβάει ξεκαρδισμένο στα γέλια την μαμά του να μπουν μέσα «έλα, πάμε με περιμένουν οι φίλοι μου στο σχολείο», χαμογελάς! Μπαίνεις μέσα, πας να ακυρώσεις το εισιτήριο σου και να καθίσεις, είναι νωρίς, θέσεις υπάρχουν. Κι εκεί που τυφλοσούρτη πλησιάζεις το μηχάνημα, μια κυρία ηλικιωμένη σε ακουμπάει στο χέρι, ξαφνιάζεσαι δεν την είχες δει. «Αχ συγνώμη κορίτσι μου, σε τρόμαξα, μην «χτυπάς» το εισιτήριο σου, πάρε το δικό μου σε μια στάση κατεβαίνω». Την κοιτάς, σου χαμογελάει «να’ στε καλά, καλημέρα» της λες.
«Καρφώθηκε» τόσο απλά το χαμόγελο στα χείλη σου, σκέφτεσαι τι καλοί άνθρωποι υπάρχουν μωρέ. Δεν χάθηκε η ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, όλο και κάτι μπορεί να αλλάξει. Έκατσες λοιπόν στην θέση σου, κόσμος ανέβαινε- κατέβαινε σε κάθε στάση. Αφού το λεωφορείο είχε ψιλογεμήσει, τα καθίσματα έχουν όλα καταληφθεί, μόνο ένα είναι κενό. Να εκεί πίσω στην γαλαρία, ένας παππούς κοιτάει, μα δεν πλησιάζει για να κάτσει. Γιατί, αναρωτιέσαι μέσα σου! Μα να η «απάντηση», ένας νεαρός πρόσφυγας κάθεται δίπλα. «Γεμίσαμε από τους ρημαδιασμένους, σαν «επιδημία» εξαπλώνονται», μουρμούριζε ο ηλικιωμένος. Το παλικάρι έσκυψε το κεφάλι και κατέβηκε στην επόμενη στάση. Σφίχτηκε η καρδιά σου, ντράπηκες, μα δεν μίλησες, κανείς δεν αντέδρασε, μα όλοι «δαγκώθηκαν». Στην επόμενη στάση κατέβηκες.
Έφτασες λοιπόν! Πόσοι διαφορετικοί άνθρωποι σε μια μικρή διαδρομή. Τόσα διαφορετικά συναισθήματα, από αγνώστους ανθρώπους, μέσα σε λίγα λεπτά συνύπαρξης μαζί τους. Άφησε μια «γλυκό- πικρή γεύση», μα μόνο μια ευχή σου έρχεται βουβά στο μυαλό, «ας κάνουμε όλη την μέρα μας όσο πιο όμορφη μπορούμε και καλή αντάμωση στην επόμενη διαδρομή».
Χριστίνα Ρογκάκου
"Καταγόμενη από την Μάνη θεωρητικά θα έπρεπε να έχω ένα δυναμικό χαρακτήρα, κάτι όμως που πάντα έρχεται σε σύγκρουση με τα χαρακτηριστικά του ζωδίου μου “Καρκίνου”. Αθεράπευτα ρομαντική και ονειροπόλα!! Με μια ροπή προς τα ρίσκα και φανατική ακόλουθος της τάσης για την απόκτηση του άπιαστου. Πάντα λάτρευα το να γράφω μιας και με αυτόν τον τρόπο μπορούσα να εκφράσω πάντα τις σκέψεις μου πολύ καλύτερα από το να χρησιμοποιώ τα λόγια! Ερωτευμένη με την ζωή και ανοιχτή στο ότι μπορεί αυτή να μου δώσει."
