Πάνω απ’ όλους κι όλα το -εγώ- σου
Έχω αρκετά άσχημα επίθετα που εγώ η ίδια έχω πλέον αναγνωρίσει σε εμένα κάνοντας την αυτοκριτική μου.Ένα όμως από αυτά δεν είναι η αχαριστία. Αυτό το επίθετο δεν θα επιστρέψω να το ακούσω ποτέ από κανέναν και πόσο μάλλον από εσένα. Σου είχα πει πως δεν λέω τη λέξη ευχαριστώ γιατί δεν έχει αξία. Με τις πράξεις φαίνεται η ευγνωμοσύνη και η αναγνώριση,αφού το έφτασες εδώ ας ακουστούν κι’ αυτες οι λέξεις. Συνήθως ακούγονται από ξένους που δεν επέτρεψαν να προλάβουν να γνωριστούν καλύτερα. Έτσι λοιπόν θα σου μιλήσω,σαν ένα ξένο που κάθισα τυχαία και έπιασα κουβέντα.
Άνθρωπος που βγάζει πάντα τον εαυτό του απέξω από ευθύνες δικαίωμα δεν έχει να κρίνει τον άλλον. Εκείνος που τσουβαλιασε κάτι όμορφο από φόβο και το κατέταξε σε μια εμπειρία ακόμη λοιπόν δεν επιτρέπεται να μιλάει για συναισθήματα. Άνθρωπος που έφτασε σε σημείο να παρακολούθησει τον άλλον γιατί είχε μάθει σε απιστίες δεν κάνει για σχέσεις. Πουλώντας το παραμύθι πλούσιος δεν έγινε κανείς. Και δεν σου μιλάω για υλικά αγαθά, στο είχα πει άλλωστε χεσμένα τα έχω και αυτά και όσους τα διαφημίζουν ότι τα έχουν, αλλά και τους άλλους τους γλυψατιες που μυρίζονται το χρήμα και κολλάνε σαν τις μύγες στα σκατά. Σου είχα πει πως για μένα άνθρωπος είναι να ρωτάει, να ενδιαφέρεται, να δείχνει έμπρακτα την παρουσία του.Σου είχα πει πως οι στιγμές οι ανεκτίμητες είναι αυτές που τις δημιουργούμε παρέα με τον άλλον, όχι να του επιβάλλουμε στιγμές χιλιοπαιγμενες από άλλες “παραστάσεις”.
Σωστός δεν λέγεσαι όταν ορυεσαι και υπεραμύνεσαι για την αλήθεια, ενώ η κάθε σου λέξη αναιρεί την προηγούμενη. Το δεν θυμάμαι σου,σωτήριο για σένα, πληγή για τον άλλον όμως που θυμόταν το γεγονός το άσχημο. Κιμπαρης δεν είσαι όταν αλαζονικά φροντίζεις να δείχνεις πως οι άλλοι σε έχουν ανάγκη και όχι εσύ αυτούς, ενώ στον αντίποδα στο βλέμμα σου φωτεινή επιγραφή η έκκληση για βοήθεια. Δεν ήσουν σωστός όχι, απέναντι σε εσένα.Τον έριξες τον εαυτό σου με ένα ΕΓΩ και ένα nevermind.
Όσο για μένα; Εγώ δυστυχώς έχω τόση αυτογνωσία και τόση επίγνωση της πραγματικότητας που μπορεί να λυπήθηκα και πολύ για όλα, όμως ξέροντας πως ο άνθρωπος για να προσαρμοστεί, (όχι να αλλάξει) και να θελήσει να δει τι λάθος έκανε και έχασε όλο το παιχνίδι, κερδίζοντας μόνο μια εγωιστική παρτίδα πρέπει να το θέλει. Και να το θέλει πολύ. Αυτή ήταν και η δική μου αιτιολόγηση για τη συμπεριφορά σου.Οπότε καμία άλλη προσπάθεια για επέμβαση σε μια άρνηση. Να προσέχεις!
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
Κυρία Νικολαντωνάκη καλημέρα σας. Διάβασα το άρθρο σας κατ’ επανάλειψη και με ιδιαίτερη προσοχή. Αναδύθηκαν μνήμες από το πρόσφατο παρελθόν που είχα θάψει. Διάβασα φράσεις όπως ακριβώς λέχθηκαν τότε. Όμως το σημαντικότερο δεν ήταν αυτό. Ήταν η συνειδητοποίηση ότι τελικά η αλήθεια αν και είναι μία, οι άνθρωποι “προικίστηκαν'” με τη δυνατότητα να λέμε την ίδια αλήθεια με διαφορετικές λέξεις. Με κόμματα και τελειες σε διαφορετικά σημεία μιας πρότασης. Ας μην μακρυγορώ με αυτά. Θα πω μόνο ότι η αχαριστία είναι ίσως χειρότερη κι από το ψέμα το ίδιο. Όχι οταν δεν εκτιμάς υλικά αγαθά κτλ που μπορεί να σου προσφερθούν είτε απαιτώντας είτε με καλή θέληση. Μα όταν θέτεις ‘όρους’ στην αγάπη που όταν βλέπεις να πραγματοποιούνται τα γκρεμίζεις όλα. Είναι ο φόβος της διαχείρησης της επιτευξης των ‘ορων’ έχοντας στο μυαλό σου οτι δεν θα τους πετύχει ο σύντροφός σου; Τι άλλο μπορεί να είναι; Υπαρχουν σίγουρα ερμηνείες. Και κάτι τελευταίο, αλήθεια πώς λέγεται ο άνθρωπος που αποκομίζει, που δέχεται υλικά αγαθά, από έναν άνθρωπο που τον ψέγει για τα αισθήματά του και την ιδιοτέλειά του κτλ, και τα οποία χρησιμοποιεί με τρίτους ανθρώπους; Σίγουρα θα υπάρχει κάποιος χαρακτηρισμός. Ειλικρινά συγκλονίστηκα όχι από το άρθρο καθεαυτό το οποιο ασφαλώς ειναι καλογραμμενο, αλλα από τη συνειδητποίηση ότι τελικά μπορώ κι εγώ να βάλω κόμα εκεί που υπάρχει τελεία, και τελεία εκεί που υπάρχει κόμα. Η αλήθεια όμως θα είναι η ίδια;
Σας συγχαίρω κι εσάς προσωπικά κι όλη την όμάδα. Να έχετε μία καλή και παραγωγική μέρα.