Όλοι οι δρόμοι με βγάζουν στην πόρτα σου μπροστά. Καμιά πόρτα δεν πρόκειται να αγαπήσω πιότερο από τη δική σου. Κανένα άλλο σπιτικό.
Κουβαλάω στην τσάντα μου τις στεναχώριες μου και τις ακουμπάω στον πάγκο της κουζίνας σου. Φεύγοντας ξεχνάω πάντα να τις πάρω μαζί μου.
Κουβαλάω κάποτε και κάτι χαρές. Αυτές τις στρώνω στο ξύλινο μεγάλο σου τραπέζι. Καθόμαστε απέναντι και τις γαργαλάμε.
Τις αγωνίες και τα όνειρα τα χώνω στην αγκαλιά σου. Οι αγωνίες ηρεμούν. Τα όνειρα ανθίζουν.
Φεύγοντας γεμίζω τα πνευμόνια μου με του κήπου σου τις μυρωδιές. Και κάπως έτσι βάφεται και αρωματίζεται η ίδια η ζωή.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Πηγή: https://myshortandtallstories.blogspot.com/?spref=fb
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
