Κάνε δώρο το χαμόγελό σου σε όποιον το χρειάζεται και δώσε του ζωή
Κι αν μια μέρα με ρωτήσουν τελικά τι έδωσα το σωστό θα ήταν να χαμογελάσω και να τους πω αυτό που σας δείχνω τώρα. Αυτό που δεν μπόρεσε κανένας από εσάς να μου χαρίσει και δεν φτάνει μόνο αυτό,βάζετε και τα δυνατά σας να μου το κόψετε μα δεν θα σας αφήσω όμως.
Όχι δεν θα σας κάνω την χάρη. Το χαμόγελό μου παρ’όλες τις μπόρες που έχω περάσει έμεινε αναλλοίωτο και φωτίζει τα μάτια μου,την ψυχή μου,το είναι μου ολόκληρο,με βοηθάει να προχωράω σε δύσβατα μονοπάτια με την άνεση ορειβάτη.
Αυτό μου δίνει ζωή και δύναμη να βοηθάω όποιον με χρειάζεται. Ξέρω θα με κοιτάξετε όλοι και θα κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε. Δεν θα σας θυμώσω όμως καθόλου και ούτε θα το ξανά κάνω ποτέ. Θα κάνω όμως κάτι μπας και ξυπνήσετε.
Θα πάρω μια κιμωλία και θα ζωγραφίσω σε όλους τους δρόμους πάνω στην άσφαλτο φατσούλες αστείες και ανθρώπους,νέους,γέρους,παιδιά να χαμογελούν και θα γράφω στα στόματα τους μια λεζάντα σαν να μιλούν που θα λέει… “Κάνε δώρο το χαμόγελο σου σε όποιον το χρειάζεται και δώσε του ζωή”
Ή μήπως θα έπρεπε να χτίσω ένα σχολείο που θα φοιτούν μέσα άνθρωποι όλων των ηλικιών που δεν ξέρουν τι πάει να πει χαμόγελο και γεμίζουν και την δική μας ζωή με μαυρίλα και καταχνιά; Ναι έτσι θα κάνω,θα προσλάβω δασκάλους που το χαμόγελό τους είναι τρόπος ζωής τους και το σχολείο μου θα γίνει πρότυπο.
Μετεξεταστέους δεν θα έχουμε,όσοι δεν θα είναι καλοί μαθητές θα πηγαίνουν ξανά στην ίδια τάξη και αυτό θα γίνετε ώσπου να μάθουν να χαμογελάνε.
Μόνο οι αριστούχοι θα αποφοιτούν. Μόνο αυτοί που με το χαμόγελό τους γεμίζουν ζωή την πλάση και πλημμυρίζουν με φως το σκοτάδι.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
