Το παιχνίδι του χρόνου

Πόσες φορές δεν είδες το χρόνο 
σαν εχθρό σου
και τον μισησες
που δε σου αποκάλυψε τα σχέδια του;
Δεν ανοιγουν ετσι τα χαρτιά.
Μούσκεψαν απο το δάκρυ που έσταζε
μαζι με το μελανι, 
πανω σε καθε γράμμα.
Γέλασαν οι λεξεις.
Ματωσε το χέρι που τις έγραψε.
Έτρεμαν τα χείλη την ωρα που τις υπαγόρευαν.

Κι εσυ προσπαθεις να κοιτάξεις κρυφά όσα κρύβει το παρόν 
γιατι το διέταξε ο χρόνος.
Γιατι ο χρόνος δεν ειναι ενας φίλος που γνωρίζεις απο παλια 
αλλα ένα σύννεφο που ποτε δεν ξερεις
αν θα δακρύζουν τα ματια του 
απο το δυνατό φως του ήλιου
ή αν αποφασίσει να συμφιλιωθει μαζι του.

Κι αυτη η αμφιβολία 
θα κρατάει το βλεμμα σου για πάντα κολλημένο στο γκρίζο σύννεφο.
Ξερεις, σ’ αυτο που νοιωθεις τον πόνο του πριν δακρυσει,
σταζοντας χοντρές ψιχαλες
που πέφτουν σαν πέτρες επάνω στο γυμνό κι απροστάτευτο, απ’ τη βροχή κορμί σου.

Πόσες φορες δεν ενοιωσες κάποιο χέρι να σου σκίζει την ψυχή στα δυο σαν τσιγαρόχαρτο;
Να την κανει κομματάκια κι ύστερα να τα πετάει στο πάτωμα στήνοντας χορό επάνω τους.
Πόσοι τόλμησαν να ενώσουν 
τα κομμάτια σου;
Και πόσοι να στήσουν τοίχοι γυρω απ´’ την ψυχή σου;

Διψασαμε,
γιατι παρόλη τη μεγάλη μας δίψα,
εμεις κοιταξαμε να μπαζωσουμε 
την πηγή
μην τυχει και πλημμυρισουμε.
Μα τωρα αναμένουμε το νερό της βροχής, μηπως και ξεφιψασει λιγο τα κορμιά μας, αγνοώντας τις χοντρές ψιχαλες που μας πονουν.

Χαθηκαμε στο δρόμο,
γιατι αλλάξαμε διαδρομή.
Εγω απ´ τη μια.
Εσυ απ´ την αλλη.
Δεν καταλήγουν ολοι οι δρόμοι 
στην ιδια πηγή.

Ξερεις,
δεν ειναι το χέρι που κόλλησε ένα – ένα τα μικρά κομματάκια απο χαρτι 
επάνω σε χοντρό χαρτόνι.
Ειναι που κατάφερε να δει 
τα σχισμένα κομμάτια.
Κι αυτο ειναι που σε τρόμαξε περισσότερο.
Αυτο που σ’ εκανε να πεις:
– Άφησέ τα εκει.
Στο πατωμα.
Δε βλεπεις;
Κάποιοι στήνουνε χορό επάνω τους.

Δεν με πονάει πια.
Οχι, καθόλου δεν με πονάει.
Μου αρκεί που καποιος συνεχίζει να χορευει.
Ακομα κι αν τα κομματάκια χαρτιού, 
γίνουνε σκόνη απο το ποδοπάτημα.
Αν τα κολλήσεις,
ο χορός θα σταματήσει.
Η μουσικη θα πάψει να ακούγεται δυνατα.
Θα τρέμει η βελόνα στο πικαπ, 
σα να ‘ναι έτοιμη να σπάσει.

Τα φώτα θα σβήσουν
Μαζι θα σβησει ένα χαμογελο
θα γεννηθεί ένα δάκρυ.

Πόσες φορες μου μίλησες για όνειρα πραγματοποιησιμα;
Κι ηταν εκείνες οι φορες που εμπιστεύτηκα το χρονο.

Ελινα Δερμιτζογλου