Η λοκαντιέρα της καρδιάς σου δεν είμαι εγώ!
Απ’ όλα τα ταξίδια της ζωής, το ταξίδι της αγάπης είναι το πιο όμορφο, μα και συνάμα το πιο δύσκολο.
Είναι μακρύ και ατελείωτο εκεί που μετά κόπων και βασάνων γυρεύεις την αγάπη, κι αποδεικνύεται σύντομο, βραχύβιο, κει που νομίζεις ότι την έχεις βρει και την απολαμβάνεις.
Έχει ανηφόρες και απότομες κατηφόρες, στροφές επικίνδυνες, τραχείς δρόμους, πολλά εμπόδια που δυσκολεύεσαι να περάσεις.
Έχει και πολλά τρίστρατα και παρακαμπτηρίους και πολλές φορές παίρνεις το λάθος δρόμο.
Βλέπεις, δεν είναι χαρτογραφημένη η αγάπη, και κείνο το gps της καρδιάς λαθεύει συχνά και το ξέρεις.
Έχει καλοκαίρια και χειμώνες και περάσματα από μέρη σκοτεινά, δύσβατα, ορεινά∙ από τοπία ομιχλώδη.
Στο δρόμο σου θα χαζέψεις, θα ονειροπολήσεις, θα εξερευνήσεις, θα διασκεδάσεις, θα ανακαλύψεις την πληρότητα.
Σ’ ένα τέτοιο ταξίδι, όμως, αν είσαι απρόσεκτος θα τραυματιστείς, κι αν είσαι πολύ ευαίσθητος θα πληγωθείς.
Αν έχει κακοκαιρία και αντάρα και κόντρα ο αγέρας θα σου γδέρνει το πρόσωπο, θα κουραστείς.
Και σαν πιάσει η καταιγίδα, θα ψάξεις γρήγορα, το πλησιέστερο λοκάντο (= πανδοχείο) για να περάσεις τη νύχτα.
Ή τις νύχτες. Όσες χρειαστούν για να ξεκουραστείς, να επουλωθούν οι πληγές σου, να περάσει η μπόρα, να καθαρίσει ο ουρανός από τα σύννεφα και να συνεχίσεις εύρωστος και ευσταλής το ταξίδι σου.
Σαν περάσεις την πόρτα, θα κάνεις θόρυβο∙ θα κουδουνίσουν οι καμπάνες της άφιξής σου.
Θα εμφανιστεί μπροστά σου ξαφνιασμένη μα περιχαρής μια κοπέλα της συγγνώμης.
Ντυμένη απλά και όχι φανταχτερά. Συμπαθητική, αλλά όχι όμορφη. Ίσως λιγάκι στρουμπουλή.
Δεύτερη ματιά δε θα της έριχνες αν την έβλεπες στο δρόμο.
Θα σκουπίσει το χέρι της στην ποδιά της πριν σου το δώσει για να σε καλωσορίσει και θα σκοτωθεί να σε εξυπηρετήσει. Θα σου δώσει στέγη, δωμάτιο και καθαρά σεντόνια, ζεστό νερό και μυρωδικά και θα περιποιηθεί τα τραύματά σου.
Το βράδυ στο δείπνο θα σε σερβίρει πρώτα ζεστή σούπα να δυναμώσεις και θα σου ρίχνει κείνη τη στιγμή κλεφτές ματιές. Κι εσύ θα ανταποκρίνεσαι, καθώς θα γεύεσαι τη μυρωδιά της, γιατί κατάλαβες πως για σένα στολίστηκε και αρωματίστηκε.
Θα σε κάνει να ξεχάσεις, θα σε διασκεδάσει με αστεία, με χορούς και τραγούδια.
Και σαν έρθει η ώρα να πλαγιάσεις, την αγκαλιά της και τα χάδια της με γενναιοδωρία θα σου προσφέρει.
Κι εσύ σαν ανταπόδοση ένα σωρό υποσχέσεις, λόγια γλυκά, χάδια τρυφερά, φιλιά ψεύτικα θα δώσεις στην κοπέλα της συγγνώμης.
Έτσι που εύλογα θα πιστέψει πως θα μείνεις, καθώς θα χαίρεται και θα απολαμβάνει μαζί σου την ανάρρωσή σου.
Και μια ωραία για σένα- μαύρη για τη λοκαντιέρα σου- πρωία θα εξαφανιστείς.
Χωρίς προφανή αιτία, χωρίς εξήγηση, χωρίς συγγνώμη.
Ένα πρωί που θα ξυπνήσεις καλά κι άθιχτο θα αφήσεις το επιμελημένο πρωινό σου.
Στον έρωτα δεν υπάρχουν υποχρεώσεις, αλλά ελεύθερες επιλογές. Σωστά.
Υπάρχουν, όμως, καθαρές καρδιές και καθαρές εξηγήσεις.
Υπάρχουν πληγές, αλλά και χρόνος γιατρός για να επουλωθούν.
Υπάρχει μέσα σου η δύναμη, μόνος να γιατρευτείς και από τον πάτο που βυθίστηκες να σηκωθείς.
Μόνος σου. Μη χρησιμοποιείς τους ανθρώπους.
Κανένας δεν αξίζει να γίνει ο κάδος που θα πετάξεις τα απορρίμματα του παρελθόντος σου.
Καμιά γυναίκα δε γεννήθηκε να γίνει το πανδοχείο σου.
Μην εμπορεύεσαι την ελπίδα.
Μην πουλάς τον έρωτα.
Για τα «κορίτσια της συγγνώμης» πρωτοτραγούδησαν ο Χάρης και ο Πάνος.
Αυτοί τα ονομάσανε ξενοδοχεία της αγάπης νυχτωμένα.
Μόνο που τα «κορίτσια της συγγνώμης» δεν είναι πια απαρατήρητα που δε χρήζουν δεύτερης ματιάς.
Γιατί βλέπεις, κουράστηκες δέκα μέτρα πριν από το πεντάστερο και μπήκες μέσα απερίσκεπτα, δίχως να λογαριάσεις αν μπορείς να μείνεις.
Γι’ αυτό πια τα πεντάστερα έχουνε πόρτες ασφαλείας.
Τράβα παραπέρα.
Η λοκαντιέρα της καρδιάς σου δεν είμαι εγώ.
Ανθή Γεωργά
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
