Ali & Nino
Όλοι μας έχουμε διαβάσει και συγκινηθεί αντίστοιχα από ιστορίες ανθρώπων που αγαπήθηκαν μα ο έρωτας τους αυτός δεν κατάφερε να επιζήσει παρά τη θέλησή τους. Από την εποχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας έως και σήμερα, έχουν γραφτεί ένα σωρό μυθιστορήματα και έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη αντίστοιχα, ή έχουν δημιουργηθεί ταινίες και σειρές αναφορικά με τους ανεκπλήρωτους έρωτες. Αυτούς που δεν κατάφεραν να ολοκληρωθούν, όχι γιατί ήταν επιλογή των ίδιων των ερωτευμένων (και των δύο, ή του καθενός μεμονωμένα), αλλά από εξωγενείς παράγοντες όπως ο πόλεμος, οι διαφορετικές θρησκευτικές αντιλήψεις, το διαφορετικό κοινωνικό και βιοτικό επίπεδο κλπ.
Έχει παρατηρηθεί πως περισσότερο συγκινούν εκείνοι οι έρωτες των ανθρώπων που τερματίστηκαν από ένα ανέλπιστο, βίαιο συμβάν όπως είναι ένας πόλεμος. Πόσες όμως ιστορίες αγάπης εκτός από βιβλίο ή τη μεταφορά τους στην μεγάλη οθόνη έγιναν αγάλματα; Στην πόλη Batumi της Γεωργίας, υπάρχει ένα άγαλμα οκτώ μέτρων, το οποίο είναι εμπνευσμένο από μυθιστόρημα του 1397. Του Ali και της Nino, μιας ιστορίας αγάπης ενός αγοριού με μουσουλμανική καταγωγή και μιας Γεωργιανής πριγκίπισσας που έληξε άδοξα μετά την εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αφορά σε ένα αυτοματοποιημένο άγαλμα που σκοπό έχει να περιγράψει την ιστορία των ανθρώπων αυτών, μέσα από την κίνησή του, που αποτελεί ταυτόχρονα και την ιδιαιτερότητα και πρωτοτυπία του.
Η δημιουργός Tamara Kvesitadze αναδεικνύει με τον τρόπο αυτό τους καταδικασμένους εραστές, αφού από την ένωση των σωμάτων τους, για λίγο πριν χωριστούν για πάντα, κάθε μέρα την ίδια ώρα και συγκεκριμένα στις επτά το απόγευμα, θέλει να τονίσει με δραματικό τρόπο τον αποχωρισμό που συντελείται μέσα σε ένα ζευγάρι.
Ο πόλεμος, σαν συνθήκη, αφήνει πάντα στη μέση τα σχέδια των ανθρώπων και κομματιάζει την αγάπη. Είναι που κατά τη διάρκειά του οι άνθρωποι έχουν σαν μόνο και βασικό μέλημα τους την επιβίωση, όπως είναι φυσικό άλλωστε. Έτσι οτιδήποτε άλλο περνάει σε δεύτερη μοίρα. Η επικράτηση και θρέψη του κορμιού υπερισχύει έναντι αυτής της ψυχής που βρίσκεται να καταπιέζεται και να καταπνίγει τα θέλω της.
Στον αντίποδα, στο πέρασμα του χρόνου, συναντάμε περιπτώσεις ανθρώπων που η αγάπη του ενός για τον άλλο τους κράτησε ζωντανούς σε συνθήκες πολέμου, αφού μέσα από αυτήν δεν έπαψαν ποτέ να ελπίζουν, άσχετα με το αν δεν κατέληξαν ξανά μαζί μετά τη λήξη του.
Το συγκεκριμένο άγαλμα λοιπόν δεν έχει ονομαστεί τυχαία ως “Άγαλμα της αγάπης”. Η απεικόνιση της ένωσης των ανθρώπων αυτών μέσω της τεχνολογίας πριν το βίαιο αποχωρισμό τους, επιβεβαιώνει για μία ακόμα φορά πως το μόνο για το οποίο αξίζει να μαχόμαστε είναι η αγάπη. Το μόνο που παραμένει αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου αλλά και ζωντανό ακόμα και μετά τη “φυγή” μας, όσα και να περάσουν χρόνια…
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
