το τραύμα μου κι εγώ

Τα αγαπώ τα τραύματά μου. Μια μέρα με πόνεσαν πολύ αλλά με δίδαξαν!

Θυμάμαι τότε που έζεχναν σαπίλα, από τον πολύ καιρό που δε τα φρόντιζα. Από τότε που τα διατηρούσα ανοιχτά μόνο και μόνο για να μη φύγει ο πρωταγωνιστής από τη ζωή μου και ξεχαστεί η ιστορία μας. Δεν υπολόγισα βλέπεις, ότι τα σημάδια τους θα είναι ανεξίτηλα. Δε φανταζόμουν, πως θα μείνουν εκεί για να μου θυμίζουν.

Τιμωρίες και λάθη, όλα τους, χαραγμένα πάνω στο κορμί και τη ψυχή μου σαν τατουάζ. Αισθάνομαι ακόμα τις ρωγμές τους, κάθε που περνάω τα δάχτυλά μου από πάνω τους. Ακόμα και οι σκέψεις μου, αυτές οι ρημαδιασμένες που δε σταματούν ποτέ, σαν κατάρες κάποιου εξαγριωμένου δαίμονα, παραμένουν να σιγοκαίνε, μετατρέποντας το μυαλό μου σε βαθιά κόλαση.

Κάποιες νύχτες, χαϊδεύω με τη σκέψη την ψυχή μου, μήπως την παρηγορήσω για όλα αυτά που της έχω προκαλέσει. Αυτά τα βράδια, οι τύψεις χορεύουν τον λυγμό μου σ’ ένα τρελό ρυθμό για να με εκδικηθούν. Άλλοτε, θυμώνω, ουρλιάζω, μισώ τα σημάδια που έχουν μείνει, θέλω να τα γδάρω με τα νύχια μου, να ματώσουν, να πονέσω ξανά και να φτιάξω άλλα από πάνω καινούρια, για να μπορώ να λέω ότι είναι σημάδια μίσους και όχι αγάπης. Για να μπορέσω να αγαπήσω ξανά την ξεπεσμένη σάρκα μου, χωρίς το βάρος της προδοσίας σου. Για να γίνω ο δικαστής που θα με δικάσει για όσα συνέχιζα να σου δίνω, όσο εσύ με χλεύαζες, καταστρέφοντας κάθε υγιές κομμάτι μου.

Αγαπώ τα τραύματά μου, γιατί ενώ κάποτε έμοιαζαν αποκρουστικά πάνω μου, τώρα που συμφιλιώθηκα μαζί τους, βλέπω την ιδιαίτερη ομορφιά τους!

Μαρία Χαρίτου

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *