Έχω κάτι κούτες για πέταμα.
Έχω κάτι σκέψεις για πέταμα.
Μεταξύ μας, μία φορά να σου έρθει κάτι στο γαμημένο το μυαλό, ε ρε πούστη μου κολλάει εκεί μέσα και δεν λέει να ξεκολλήσει.
[Συγγνώμη για τις βωμολοχίες, αλλά έτσι μιλάω].
Ενός λεπτού παύση για όλες τις στιγμές που δε θέλαμε να σκεφτούμε και εν τέλει τις πολλαπλασιάσαμε και γεννήσαμε τέρατα.
Ο εαυτός μας ένας άγγελος κι ένα τέρας.
Ο ενήλικας εαυτός μας για την ακρίβεια.
Κάπου χάσαμε τη παιδικότητα μας, ρε παιδιά!
Ξέρετε τι θέλω;
Να βγω μία μέρα στου δρόμους με διάθεση παιδιού και να φωνάξω: «Γαμημένε καθωσπρεπισμέ» και μετά να γλείψω το παγωτό μου και να φοράω εμπριμέ ρούχα και πορτοκαλί παπούτσια.
Στα πρέπει όλου του κόσμου, εσύ να βρεις τα πρέπει της ψυχής σου.
Απαλλαγή από τα πρέπει. γιατί έτσι πρέπει.
Αλλά την ψυχούλα μας, δεν την ακούμε συχνά.
Ε, εντάξει έδιωξα κάτι κούτες.
Έδιωξα και μερικές σκέψεις.
Τον καθωσπρεπισμό πώς τον διώχνουμε;
