Από παιδί απεχθανόμουν τους «όχλους». Πολυπληθείς συναθροίσεις φίλων ή μάλλον γνωστών που βαφτίζονται «φίλοι» στις χαρές και στα γλέντια. Που αράζουν σε κάτι τραπέζια μακρυνάρια σαν σε βλάχικο γάμο και προσποιούνται ότι συζητούν ή διασκεδάζουν, άσχετα αν δεν ακούν ο ένας τον άλλον. Δεν θα με έλεγες αντικοινωνική ωστόσο..Μάλλον «ιδιαίτερη».
Του λίγου και του καλού που λένε…άντε και της ποιότητας.
Από μαθήτρια ακόμη, στα τρυφερά χρόνια της ήβης και της αυτοανακάλυψης, περνούσα αθόρυβα και ανεπαίσθητα κάνοντας την παρουσία μου σχεδόν περιγραμμική…Μέσα σε ενα σχολείο επώνυμο και αχανές για την εποχή, αντιδρούσα πεισματικά στην συμμετοχή μου σε μοδάτες «κλίκες» και αρχηγικές τάσεις εντυπωσιασμού. Έτσι λειτουργούσε μέσα μου ενστικτωδώς η ικανότητα διάκρισης του «φίλου» από τον απλό γνωστό. Σε εκείνο το βουερό σχολείο που έδινε την ευκαιρία δημιουργίας αμέτρητων παρεών , συνδέθηκα αληθινά μόνο με ΜΙΑ – όπως αποδείχτηκε- ΦΙΛΗ που τελικά έγινε κομματι ζωής από τα ανεξίτηλα.
Είναι αυτή που πήγαμε τις πρώτες εκδρομές, στα πρωτα μας πάρτυ κάτι εποχές ροζ που ο χορός των ορμονών μέσα μας, ανέβαζε αδρεναλίνες..
Ειναι αυτή που γελάσαμε,που κλάψαμε, που κοροϊδέψαμε και μας κορόιδεψαν, που μεθύσαμε και ρεζιλευτήκαμε κάτι αξέχαστες χαραυγές στα Κυκλαδίτικα στενά …που επιθυμήσαμε ίσως και το ίδιο αγόρι μια φορά….
Είναι αυτή που, κάθε φορά που έβρισκα γκόμενο, παραπονιόταν ότι την έγραφα και μούτρωνε…και πάλι μαζί..
Είναι όμως και αυτή που της κατέθεσα τα λάθη τα αδιόρθωτα, τις σκέψεις τις παράνομες και τα ανομήματά της καρδιάς. Αυτά που καταδικάζονται συλλήβδην για να σε ακυρώσουν άκριτα. Αυτή που τόλμησα να ελευθερώσω τα ντροπιασμένα «θέλω» μου κι εκείνη τα αγκάλιαζε κάθε φορά μαζί κι εμένα…
Είναι η ΦΙΛΗ μου.
Που τσακωθήκαμε, παρεξηγηθήκαμε. Που την συγχώρεσα και με συγχώρεσε για ασήμαντες ρουτινιάρικες ζαβολιές. Που απομακρυνθήκαμε ώσπου καποια στιγμή αλλάξαμε και χώρες. Ζωές ολόκληρες αλλάξαμε. Μας χώρισαν χιλιόμετρα και δεν πίναμε καφέ στο ίδιο τραπέζι, ούτε χαζεύαμε βιτρίνες προσπαθώντας να συγχρονίσουμε το βηματισμό μας…δεν γινόταν να μου σκουπίσει τα δάκρυα ούτε εγώ τα δικά της.
Κι όμως ειναι ΔΠΛΑ ΜΟΥ. Κι εγώ επίσης.
Στις ευτυχίες και στους σπαραγμούς.
Στις αφθονίες και στις απώλειες.
Στις ανταμώσεις και στις προσμονές.
Στα λογικά και στα παράλογα.
Στο πολύ και στο λίγο.
Στο κοντά και στο μακριά.
Μοιάζει με έναν ασαφή ομφάλιο λώρο που δεν κόβεται ποτέ.
Μια Μαρία μέσα στις πολλές για τον κόσμο.
Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΡΙΑ, για μένα.
Της χαράς και της λύπης.
