Παράξενο παραμύθι

Άκουσα πως οι ομορφότερες νότες

Γράφονται πάνω σε ξεθωριασμένες γραμμές πενταγράμμου,

σελίδων χιλιοτσαλακωμένων.

 

Οι πιο όμορφες νότες

βρίσκουνε πάντοτε τροπο να ξεπηδήσουν

απ´ τις χορδές κάποιας παλιάς κιθάρας

που μονο πληγωμένα δάχτυλα

ξέρουν ν’ απορροφούν με το αίμα τη σκουριά τους.

 

Πόσες δυνατές λεξεις κρύφτηκαν

πίσω από ένα αδύναμο χαμόγελο;

 

Ποσά σημεία στίξης και πόσους τόνους δεν τολμήσαμε ποτε να βάλουμε στα κείμενα μας;

Μην πάρουν σάρκα και οστά οι λέξεις

με την ανάγνωση τους

και μαρτυρήσουν όσα κάλυψαν καλά με το μελάνι τους.

 

Κι έπειτα λες πως θα ξεχάσεις.

Θα ξεχάσεις το παρόν που σου φώτισε

με το δυνατό του φως το μέλλον.

Θα ξεχάσεις πως υπήρξε κάποτε παρόν.

Κι απλά θα συνεχίσεις τη μονότονη ανάγνωση

με τις κρυμμένες λεξεις να παίζουν κρυφτό με τη συνείδηση σου.

 

Κι ύστερα λες πως δε βλέπεις

Πως δε θες να δεις

Γιατί οι λέξεις δεν ταιριάζουν στο δικό σου παραμύθι.

Κάποιος τις έγραψε κρυφά, με ανεξίτηλο μελάνι

που όσες λέξεις, όσες φωτογραφίες και να τις καλύψουν

Αυτές θα ειναι εκεί για να αλλάζουν την πλοκή του.

 

Πόσες απεγνωσμένες κραυγές

κάλυψε η δυνατή φωνή της σιωπής σου;

 

Ποσά γράμματα δεν έγραψε το διστακτικό σου χέρι

και πόσες τελειες παρέλειψε να βάλει;

 

Η θάλασσα κυματίζει

Πολλοί οι άνθρωποι γύρω σου

Στέκονται

Τη θαυμάζουν!

Κι εσύ κοιτάς τα κύματα που γδέρνουνε τα βράχια.

 

Χειμώνιασε

Τα χελιδόνια σχηματίζουνε χαιρετισμό στον ουρανό

Κι εσύ δε θες ν’ ακούσεις το σκοπό τους.

 

Ποσά παιχνίδια θα παίζει η σκέψη με τη συνείδηση σου;

Και ποσά παραμύθια θα πλάθει για να την καθυσηχάζει;

 

Μα αν τα διαβάσεις δυνατά

Προσθέτοντας στις λέξεις τόνους

Τοτε θα φτάσουνε στ’ αυτιά σου

οι κραυγές τους

Κι αμέσως θα γυρίσεις μια σελίδα πίσω

Θα δεις πως δεν υπάρχει ανεξίτηλο μελάνι κάτω απ´ τις δικές σου λεξεις.

 

Θα δεις πως δεν υπάρχει πια πλοκή στο παραμυθι σου

Και τότε θα ξαναγυρίσεις στην επόμενη σελίδα.

 

Πάντα σε κέντριζαν οι ξαφνικές πλοκές στα παραμύθια

Πάντα

Ακομα κι αν κατακτούσαν τον τίτλο των παραμυθιών με άσχημο τέλος.

 

Μα τι άνθρωποι ειναι εκείνοι

που κεντρίζονται από μονότονα παραμύθια;

Δε βλέπεις ούτε κάν όνειρα

αν στα διαβάσουν για να σε νανουρίσουν.

 

Κι ύστερα λες πως θα ξεχάσεις

Μα τώρα πια γνωρίζεις την πλοκή του.